بریده‌هایی از کتاب کتاب‌بازها؛ جلد دوم

آدم وقتی معلم‌ها را جایی بیرون از زیستگاه طبیعی‌شان می‌بیند، غافلگیر می‌شود

به همهٔ چیزهای مورد علاقه‌اش توی کتاب‌فروشی فکر کرد. مبل بنفش که وقتی تویش فرو می‌رفت و کتاب می‌خواند، انگار قشنگ او را بغل می‌گرفت. آن بالش کوچک شکل گربه که هالیستر گذاشته بود بالای یکی از قفسه‌ها و بعضی‌ها فکر می‌کردند گربهٔ واقعی است. دفتر مهمان‌ها که نویسنده‌هایی که به آنجا سر می‌زدند امضایش می‌کردند. چوب‌الفی که شکل هِرب کان بود و امیلی و جیمز جایش را لای کتاب‌ها عوض می‌کردند تا مشتری‌ها را غافلگیر کنند.

آقای گریس‌ولد گفت: «خودت رو دست‌کم نگیر. تجربه به من ثابت کرده ایده‌هایی که فکر می‌کردم از همه افتضاح‌تر و مسخره‌ترن تبدیل شدن به بزرگ‌ترین موفقیت‌هام.»

اصلاً من که می‌گم همهٔ آدم‌ها باید یه تکونی به خودشون بدن، بقچه‌بندیلشون رو بردارن و برن دنبال ماجراجویی. نظر من که اینه.

هیچ سؤالی احمقانه نیست، فقط بعضی سؤال‌ها نسنجیده‌ان

هرچیزی که ما با علاقه و کنجکاوی دنبالش برویم می‌تواند ما را درمان کند.

تنها چیزی که شما می‌توانید کنترلش کنید خودتان هستید

آدم وقتی معلم‌ها را جایی بیرون از زیستگاه طبیعی‌شان می‌بیند، غافلگیر می‌شود؛

هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی.

من خیلی دوست دارم به این فکر کنم که یک چیز ارزشمند جلوی چشمم قایم شده، که یک چیز معمولی این قابلیت را دارد یک چیز بی‌نظیر توی خودش داشته باشد. چیزی که در انتهای جست‌وجوی گنج به آن می‌رسیم به من انگیزه نمی‌دهد، واقعاً نمی‌دهد. بعضی آدم‌ها راجع به این حرف می‌زنند که با پولی که قرار است به دست بیاورند چه‌کار می‌کنند... من به این چیزها علاقه‌ای ندارم. هرکسی که به جای مسیر، روی مقصد تمرکز کند نه‌تنها دارد اشتباه می‌کند، بلکه به احتمال زیاد در آخر کار ناامید می‌شود.

شما نمی‌توانید نتیجه را کنترل کنید. نتیجهٔ هیچ‌کاری را، چه جست‌وجوی گنج باشد چه چیزهای دیگر مثل دوستی یا مخاطرات کاری. تنها چیزی که شما می‌توانید کنترلش کنید خودتان هستید. کنش‌ها و واکنش‌های شما تعیین‌کنندهٔ مسیرتان هستند. آیا راهتان جادویی و شادی‌بخش خواهد بود یا ترسناک؟ آیا شما قربانی بازی می‌شوید یا قهرمانش؟ همه‌اش به خودتان بستگی دارد.

«طلا فرصتی بود برای از نو شروع کردن، تبدیل شدن به دیگری و خود را ساختن. استعاره‌ای از امید.»

هر روز با کارهایی که می‌کنیم و حرف‌هایی که می‌زنیم داریم داستانمون رو می‌نویسیم و اگه توی یکی از فصل‌ها اتفاق‌های بدی برام بیفته، این خودمم که تعیین می‌کنم داستان چطور پیش بره

شما نمی‌توانید نتیجه را کنترل کنید.