کتاب کتاب‌بازها؛ جلد دوم

امیلی پرسید: «اینجا همون قسمت مرکزی سان‌فرانسیسکو نیست؟» راهنما گفت: «خودشه.» مرکز سان‌فرانسیسکو پر بود از آسمان‌خراش‌ها و ساختمان‌های عظیم. خیلی عجیب بود که فکر کنی زمانی به جای آن ساختمان‌ها فقط آب بوده. یک‌جورهایی سست بودند. انگار آب می‌توانست برگردد و نفوذ کند به جایی که بهش تعلق داشت

سوختگی به او یادآوری می‌کرد هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی.

«این‌جور که توی ویکی‌پدیا نوشته، تقریباً پنجاه‌تا کشتی زیر سان‌فرانسیسکو مدفون شده. از دورهٔ تبِ طلا.»

اینکه ما در برابر ناملایمات چطوری رفتار می‌کنیم مشخص می‌کنه که ما چه‌جور آدمی هستیم؛

جنوبی رفتند؛ توی ماشین، خانهٔ کوچک در چمن‌زار گوش می‌کردند و امیلی پیش خودش خیال می‌کرد دارند با واگن سرپوشیدهٔ کوچکشان به غرب می‌روند. برای آن سفر طولانی و خسته‌کننده، خیال‌بافی مناسبی به نظر می‌رسید.

اگر جیمز و امیلی کنار هم می‌ایستادند و دست‌هایشان را دراز می‌کردند، اندازهٔ طولش می‌شد و خیلی هم باریک بود. عرضش تقریباً اندازهٔ شانه‌های امیلی بود.

اسکلهٔ خیابان هاید لنگر انداخته بود

عرضش تقریباً اندازهٔ شانه‌های امیلی بود. امیلی نمی‌توانست تصور کند که این قطعه قبلاً بخشی از یک کشتی بزرگ بوده.

هر لحظه ممکن است چیزهایی را که قدرشان را نمی‌دانستی، از دست بدهی

مثبت فکر کن، اون‌وقت همه‌چی درست می‌شه