بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

درست همان‌طور که از میان کود ـ‌کودی که به‌درستی از آن مراقبت و نگهداری شده است‌باغ گُل می‌روید، وقتی عمیقاً به غم‌هایمان بنگریم و از آنها مراقبت کنیم، آنها نیز دگرگون و به درک و شفقت تبدیل می‌شوند. شیوهٔ درک یکدیگر این‌گونه است که نخست باید به ندای رنج‌های درونمان گوش فرا دهیم، چرا که ریشهٔ رنج‌های ما و دیگران به هم متصل‌اند.

وقتی با تمرین‌های ذهن‌آگاهی زندگی کنید و بتوانید تمام توجه خود را به آن علت‌هایی که سرچشمهٔ رفتار دیگران است معطوف دارید، به‌وضوح درمی‌یابید که آن شخص نیز درون خود رنج‌های فراوان دارد و ازطرفی هم نمی‌داند آنها را چگونه مدیریت کند. به همین دلیل، هم بسیار رنج می‌کشد و هم سبب رنج دیگران می‌شود. آنچه او نیاز دارد «کمک» است، نه تنبیه.

«ذهن‌آگاهی» بهترین شیوه برای کنارآمدن با رنج‌هاست، بدون اینکه رنج‌ها همهٔ زندگی‌مان را فراگیرند. «ذهن‌آگاهی» همان استعداد زیستن در لحظهٔ حال است. با آن می‌فهمیم که «اکنون» و «اینجا» واقعاً چه چیزی در حال رخ‌دادن است.

نکتهٔ مهم این است که به یاد بیاورید همه‌چیز ناپایدار است. در زندگیِ هر کس در هر لحظه ممکن است رنجی پدید آید و ممکن است در هر آن هم به‌خودیِ‌خود از بین برود.

بخشی از شیوهٔ درست دگرگون‌کردن رنج‌ها این است که یاد بگیریم با دوری از ترس، خشم، و ناامیدی‌که مهار احساسات و رفتارمان را از دستمان می‌گیرند، دردهایمان را وسعت نبخشیم. باید بکوشیم نیرو و توانایی‌های خود را توسعه بخشیم و از آنها خوب نگهداری کنیم تا از این ذخیره برای مدیریت رنج‌های عظیم به‌درستی استفاده کنیم؛ و در همین بین، از درگیری با رنج‌ها و بدبختی‌های کوچک دوری کنیم.

بخشی از شیوهٔ درست دگرگون‌کردن رنج‌ها این است که یاد بگیریم با دوری از ترس، خشم، و ناامیدی‌که مهار احساسات و رفتارمان را از دستمان می‌گیرند، دردهایمان را وسعت نبخشیم. باید بکوشیم نیرو و توانایی‌های خود را توسعه بخشیم و از آنها خوب نگهداری کنیم تا از این ذخیره برای مدیریت رنج‌های عظیم به‌درستی استفاده کنیم؛ و در همین بین، از درگیری با رنج‌ها و بدبختی‌های کوچک دوری کنیم.

بخشی از شیوهٔ درست دگرگون‌کردن رنج‌ها این است که یاد بگیریم با دوری از ترس، خشم، و ناامیدی‌که مهار احساسات و رفتارمان را از دستمان می‌گیرند، دردهایمان را وسعت نبخشیم. باید بکوشیم نیرو و توانایی‌های خود را توسعه بخشیم و از آنها خوب نگهداری کنیم تا از این ذخیره برای مدیریت رنج‌های عظیم به‌درستی استفاده کنیم؛ و در همین بین، از درگیری با رنج‌ها و بدبختی‌های کوچک دوری کنیم.

دومین تیر را خودمان شلیک می‌کنیم که همان واکنش‌ها، داستان‌پردازی‌ها، و اضطراب‌های ما نسبت به اتفاقات ناخوشایند و ناخواسته‌ای است که برای ما رخ داده‌اند. تمام این موارد، دامنهٔ رنج‌های ما را وسعت می‌بخشند.

بسیاری از ما اعتقاد داریم که تحقق شادکامی در «اینجا» و «اکنون» امکان‌پذیر نیست. گمان می‌کنیم لازم است که «اکنون» بسیار تلاش کنیم تا بتوانیم در «آینده» طعم خوشبختی را بچشیم. بنابراین شادی را به بعد موکول می‌کنیم و می‌کوشیم آن شرایط شادکامی را که اکنون نداریم در آینده به دست بیاوریم.

بسیاری از ما اعتقاد داریم که تحقق شادکامی در «اینجا» و «اکنون» امکان‌پذیر نیست. گمان می‌کنیم لازم است که «اکنون» بسیار تلاش کنیم تا بتوانیم در «آینده» طعم خوشبختی را بچشیم. بنابراین شادی را به بعد موکول می‌کنیم و می‌کوشیم آن شرایط شادکامی را که اکنون نداریم در آینده به دست بیاوریم.