بریده‌هایی از کتاب نیلوفر و مرداب

ما فکر می‌کنیم که شادی به‌منزلهٔ چیزی است که تنها ازطریق جستجوی شادی به دست می‌آید؛ غافل از اینکه مهارت شادی، به‌طور هم‌زمان، مهارت درست رنج‌بردن نیز است.

«باشد که بذرهای شادی و لذت درون خودم و دیگران را کشف کنم و پرورش دهم.»

توانایی بهره‌مندی از شادی مستلزم این نیست که رنج‌هایمان را به صفر‌برسانیم. در‌واقع، مهارت شاد بودن مهارت درست رنج‌کشیدن نیز هست.

کل زندگی چندان ارزش ندارد که به‌خاطر آن ازسرِ ترس بر خود بلرزیم یا دل‌افسرده شویم، تا چه رسد به نعمت‌های آن. بنابراین با شجاعت زندگی را بگذرانید و در برابر مصائب سینه را گستاخانه سپر کنید.

مؤثرترین شیوه برای ابراز شفقت به دیگری این است که به‌جای سخن‌گفتن، به او گوش فرا دهید.

هرگز‌نخواهم خواست که در جهانی عاری از رنج باشم، زیرا در چنین جهانی هیچ درک و شفقتی هم وجود نخواهد داشت.

رنج‌ها می‌توانند جسمی یا ذهنی باشند، یا هردو. اما تمامی رنج‌ها در جایی از بدن ما خود را آشکار می‌سازند و ایجاد تنش و استرس می‌کنند.

بارانی که برنامهٔ شما را برای گردش خراب می‌کند برای آن کشاورزی که مزرعه‌اش خشک شده، نعمت و مزیت است.

آن افرادی را که می‌پنداریم عامدانه سبب رنج‌های ما می‌شوند قربانی رنج‌های زندگی خودشان هستند.

انسان بدون درک‌کردن و پی‌بردن به علت‌های رنج‌های خودش و دیگران، انسانی است بدون شفقت، کاملاً تنها، غریب، و منزوی.

بودا می‌گفت اگر بتوانیم رنج‌هایمان را شناسایی کنیم و در آغوش بگیریم و عمیقاً به ریشه‌های آن بنگریم، آنگاه می‌توانیم عاداتی را که مایهٔ رنج‌ها هستند، ترک کنیم و، در همان زمان، راهی به‌سوی شادی بیابیم

بودا می‌فرمود از هر انسانی که جدا می‌شوی سعی کن به او بدهکار نباشی و از طرفی هیچ خوشی‌ای را هم در ارتباط با او برای فردا مگذار چون معلوم نیست مجال آن را داشته باشی.

وقتی که کنار یکدیگر نشسته‌اید، وقتی که کنار هم قدم می‌زنید، و وقتی این فرصت را دارید تا در کنار هم وقت بگذرانید، آگاهانه نفس بکشید و آگاه باشید که چه بسیار خوش‌اقبال هستید.

اگر بدانید چگونه از گِل‌و‌لای به‌درستی بهره ببرید، می‌توانید نیلوفرهایی بس زیبا برویانید.

یکی از دشوارترین کارها برای ما پذیرفتن این واقعیت است: هیچ قلمرویی نیست که در آن تنها شادی باشد و بس، بی‌هیچ رنجی.

نخست باید رنج‌هایتان را به‌درستی شناسایی کنید و سپس رو به دیگری بگویید: «عزیزم، من رنج می‌کشم. می‌خواهم این را بدانی. لطفاً کمکم کن.» درواقع، به نظر می‌رسد که دستورالعمل این مانترا کمی طولانی‌تر‌باشد. باید بگویید: «عزیزم، من دارم رنج می‌کشم. نمی‌توانم درک کنم چرا چنین چیزی را به من گفتی. نمی‌توانم درک کنم که چرا با من چنین کردی. لطفاً دلیل آن را توضیح بده. چون به کمک تو احتیاج دارم.» آری، عشق راستین چنین است.

در زندگی روزمره غالباً بدن در «لحظهٔ حال» در حال انجام کاری است، اما ذهن در گذشته و آینده سِیر می‌کند یا درگیر برنامه‌هایمان است. از همین رو، ذهن و بدن در هماهنگی کامل نیستند

بهترین شیوهٔ یاری دیگران برای کاستن از ترس‌ها، هوس‌های زیان‌بار، و خشونت‌هایشان این است که به آنها نشان دهید در روبه‌رو شدن با دردها، رنج‌ها، و مشکلات راه‌های دیگری نیز وجود دارند.

فراموش نکنید که زندگی با تمام رنج‌هایش پُر از شگفتی است.

اگر رنج‌هایمان دوام می‌آورند و زنده می‌مانند به این دلیل است که خوراک آنها را تأمین می‌کنیم. ما با رنج، پشیمانی، و غم‌هایمان همان کاری را می‌کنیم که حیوانات نشخوارکننده با غذاهایشان می‌کنند