بریده‌هایی از کتاب کتاب ویران

«به برزخ داستان‌ها نرو و در کنارم بمان. با تو من هیچ زن دیگری را نخواهم نوشت. برای همین است که حرف‌های تن تو را در آب و هوا جست‌وجو می‌کنم.»

این زخم‌ها چه کلمات شرور و سمجی هستند! از چشم پنهان می‌مانند.

بعد از ویرانی، از کلمه‌های تن تو چه‌چیزی باقی خواهد ماند جز حرف‌هایی بسیط که اجزاء تن تو بوده‌اند؟

سروان، جمله‌ای بلند است و آذر سرتاسر شب آن جمله را هجی می‌کند.

سروان شیبانی وحشت غریبی از چشمان خاکستری آذر دارد. شاید به این علت که چشم‌های آذر کهن‌ترین کلمهٔ جسم آذر است که سروان آن را در غروب آن روز در تنگ بوالحیات خوانده بود.

تو که همیشه در حال کتاب خواندن وصف می‌شوی. تو چه شباهتی به آن زن ویران‌شده داری؟

روزهای کوشک ماه کرد در تابستان بلند است. برای این روزهای تابستان بلند قید شده است که تو در همهٔ طول روز در اتاقت می‌نشینی و کتاب می‌خوانی.

آن چمدان کتاب‌ها همیشه به دست‌هایت آویخته‌اند. حتا حالا که به زادگاهت بازگشته‌ای.

شیطنت، صفت مردانی است که کلمات حضور زنی زیبا را بااشتیاق می‌خوانند.

دست‌های توبا خسته بودند. آن چمدان به دست‌هایش آویخته بود. همچنان که دست‌های تو خسته‌اند.

با یک جاده می‌توان هزاران سفر کرد. نیاز به نوشتن جادهٔ دیگری نیست، ولی وقتی همه‌چیز ویران می‌شود، جاده را هم باید ویران کرد و دوباره نوشت و جاده‌ها همیشه به یک شکل نوشته می‌شوند.

مقصد همیشه به شکل مکان نوشته نمی‌شود، گاهی به شکل وقت معینی نوشته می‌شود.

جملهٔ بلند رنگ‌های گریزندهٔ سنگ‌ها و درختان شانهٔ جاده را می‌خوانی که از پشت شیشه، جمله‌ای ناخواناست که تا بی‌نهایت کش می‌آید.

این از عادت کتاب‌ها است که در چمدان جای می‌گیرند و فراموش نمی‌کنند که حالا که می‌خواهی به سفر بروی، دست‌های تو را صدا کنند، که در دست‌هایت غایب نباشند. آن‌ها حتا می‌دانند که زمستان‌ها وقتی بخاری می‌سوزد، باید در برابر تو باز باشند، هر چند که در هر صورت، حتا اگر بسته باشند، حتا اگر باز باشند و خوانده نشوند، حتا اگر حرف حرف آن‌ها خوانده شود، زمستان سپری خواهی شد.

بنابراین همچنان که سال‌های مدید آن داستان ویران شده، فراموش شده، کلمات تن تو نیز نباید خاطره‌ای از آن حیات ویران‌شده داشته باشد.

می‌بینی که با حرف‌های وجود ویران‌شدهٔ آن زن عاصی، جسم مردانه‌ات نوشته شده،

تیهوها بر شاخه‌های انجیرهای کبود کشیده می‌شوند و باد حتا وقتی کلمه‌ای است می‌وزد و بوی صمغ سوخته و انجیر و چربی تیهو را می‌برد.

باید تن تو ویران شود تا از حرف‌های وجودت جسمیتی بی‌بدیل نوشته شود.

هراسان شدی و به کلماتی که تو را فرا می‌گرفت، خیره ماندی.

برای من فرقی نمی‌کرد. من آن‌ها را می‌نوشتم، حتا بوسه را بر لب‌هایت می‌نوشتم، ولی یادت باشد که همیشه، هربار دهانت پر از طعم شور خاک می‌شود.