بریده‌هایی از کتاب ابر تندر

قرار بود امروز بمیرند تا بتوانند زنده بمانند،

آن‌چه بیرون از دنیای کوچک و دربسته‌شان می‌گذشت، ناگهان اهمیت خود را از دست داد.

مجوز، جنازهٔ بادکردهٔ آزادی است.

ملکه‌ای متکبر، به نام خدای خود مجوز کشتار صادر می‌کند. فردی خودرأی که مسئولیت ادارهٔ کشور را به عهده دارد به هر نوع نفرت‌پراکنی مجوز می‌دهد تا به هدف‌های خود دست یابد و حقیقت آزاردهنده این‌جاست که مردم هم می‌پذیرند. جامعه، این‌ها را می‌بلعد و فاسد می‌شود.

ملکه‌ای متکبر، به نام خدای خود مجوز کشتار صادر می‌کند. فردی خودرأی که مسئولیت ادارهٔ کشور را به عهده دارد به هر نوع نفرت‌پراکنی مجوز می‌دهد تا به هدف‌های خود دست یابد و حقیقت آزاردهنده این‌جاست که مردم هم می‌پذیرند. جامعه، این‌ها را می‌بلعد و فاسد می‌شود

انسان‌ها به چیزی فراتر از فقط درآمد نیاز دارند. آن‌ها نیاز دارند مفید و کارآمد باشند یا دست‌کم مشغول کاری باشند؛ حتی اگر کاری که انجام می‌دهند هیچ فایده‌ای به حال جامعه نداشته باشد.

اگه قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین رو هم نخواهد داشت.

اگر زمین بدن من باشد، آنگاه من چیزی جز یک ذرهٔ غبار در گسترهٔ فضا نیستم. در این صورت نمی‌دانم اگر روزی آگاهیِ من فاصلهٔ میان ستارگان را هم پُر کند، چه خواهد شد.

در میان همهٔ موجودات دارای ادراک، من چه خوش‌اقبالم که هدف خود را می‌دانم.

«تقصیر منه! به‌خاطر من این کار رو کردن!» «روئَن، اصلاً خودت می‌فهمی چی می‌گی؟ همه‌چی که به‌خاطر تو نیست! هر خرابکاری‌ای که توی داس‌شهر کرده باشی هم که دلیل نمی‌شه به خاطرش بیان سراغ خونواده‌ت. داس‌ها اون‌جوری نیستن. اونا کینه به دل نمی‌گیرن. آدمای فرزانه‌ای هستن.» فایدهٔ بحث کردن چه بود؟ تایگِر هرگز نمی‌فهمید و شاید هرگز هم نباید می‌فهمید. او می‌توانست هزاران سال به عنوان یک پسر خوش‌گذران و سرخوش زندگی کند و هرگز هم نداند که داس‌ها چه‌قدر حقیر، کینه‌جو و چه‌قدر انسان بودند.

داس‌های نظم نوین چنان به سوءاستفاده از قدرت خود می‌بالیدند و رفتار بد خود را طبیعی جلوه می‌دادند که گویی کار پسندیده‌ای است

اگر امید تنها چیزی بود که برایشان باقی مانده بود، نمی‌خواست از او دریغش کند. بگذار تا زمانی که آخرین چشمهٔ امید هم می‌خشکد، امید داشته باشد.

«توانایی‌های هدررفته، یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزهاست

رنج ناشی از آگاهی، قابل تحمل نیست.

مرز میان آزادی و مجوز داشتن، باریک است. اولی واجب است و دومی خطرناک... شاید خطرناک‌ترین چیزی که گونهٔ خالق من تاکنون با آن مواجه شده.

گزنوکراتس با عصبانیت گلویش را صاف کرد و گفت: «مگه ظاهر نباید در خدمت کارآیی باشه؟»

«توانایی‌های هدررفته، یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزهاست.»

«ما همین حالا به بدترین جهان ممکن پا گذاشتیم.»

همهٔ طوفان‌ها در گذر زمان به نسیمی دلنشین تبدیل می‌شوند.

طرف جلوی تالار به راه افتاد تا با داس نه‌چندان شریف گُدارد روبه‌رو شود.