بریده‌هایی از کتاب ابر تندر

مرگ، نتیجهٔ ناگزیر زندگی بود.

«هدف همیشه وسیله رو توجیه نمی‌کنه، عزیزم. ولی گاهی هم می‌کنه. فرزانگی یعنی فهمیدن تفاوت بین این دو

این نظریه اصلاً مایهٔ نگرانی من نیست. اما می‌دانم که باید نگرانم کند. حالا از این‌که چه‌قدر کم نگرانم، نگران شده‌ام.

من هیچ‌وقت تاوان اون جنایت‌ها رو ندادم. ولی یه روزی بازتابش برمی‌گرده.

من کسی هستم که برای آن‌ها اندوهگین می‌شود چون خودشان نمی‌توانند.

گرِیسون اعتراف می‌کند: «مراسم سرایش خسته‌کننده‌س ولی به برنامهٔ این‌جا عادت کرده‌م. آدم‌هاش هم مهربونن.» «بله، افراد بی‌خِرد معمولاً دلنشینن.»

همین‌قدر بگویم که گُدارد آخرین نفر در یک زنجیرهٔ طولانی از داس‌هاست که به آسمان نگاه می‌کنند و نه ستارگان بلکه تاریکیِ میان آن‌ها را می‌بینند.

شاید به باغ زیبایی بنگرید و از شگفتی‌های طبیعت حیرت کنید... اما طبیعت در چنین جایی یافت نمی‌شود. برعکس، باغ حاصل پرورش و مراقبت پرمهر است. با تلاش بسیار، باغ را در برابر علف‌های هرز پرشماری که طبیعت به کار می‌گیرد تا شکوه آن را کم کند و از میان ببرد، محافظت می‌کنند.

و این رنج... رنج ناشی از آگاهی، قابل تحمل نیست. چون چشمان من بسته نمی‌شوند. هرگز. پس تنها کاری که از من ساخته است، این است که با چشمانی همیشه‌باز نظاره‌گر بشریتِ عزیزم باشم که آرام‌آرام با دستان خود طنابی را می‌بافد که روزی خود را از آن به دار خواهد آویخت. ابرِ تندر

هر بار که شاهد سر زدن عمل ظالمانه‌ای از یک داس هستم، ابرهای منطقه‌ای از جهان را بارور می‌کنم و مرثیهٔ باران را سر می‌دهم. چرا که باران برای من شبیه‌ترین کار به اشک ریختن است

مرز میان آزادی و مجوز داشتن، باریک است. اولی واجب است و دومی خطرناک... شاید خطرناک‌ترین چیزی که گونهٔ خالق من تاکنون با آن مواجه شده.

دوستی‌های قدیمی، پشت پردهٔ مبهمِ تجربه‌هایی که بین دوستان قدیمی مشترک نبود، گیر می‌افتادند

«هدف همیشه وسیله رو توجیه نمی‌کنه، عزیزم. ولی گاهی هم می‌کنه. فرزانگی یعنی فهمیدن تفاوت بین این دو.»

اگه قرار باشه با کارهایی که از انجام دادنشون پشیمانیم قضاوت بشیم، هیچ انسانی شایستگی جارو کردن زمین رو هم نخواهد داشت.