بریده‌هایی از کتاب توجیه المسائل کربلا

عمرسعد با توجیه این‌که برای صلح می‌روم، به بزرگ‌ترین جنایت دست زد. یکی از یاران او در کربلا بعد از شهادت امام مشغول غارت اموال اهل بیت؟ عهم؟ بود، ولی گریه می‌کرد! کودکی از فرزندان امام به او فرمود: چرا گریه می‌کنی؟ گفت: به خاطر جنایت و غارتی که می‌کنم، کودک فرمود: بنابراین از این خلاف دست بردار. او در پاسخ گفت: «‌أخاف أن یأخذه غیری» «‌می‌ترسم این زیور را شخص دیگری برباید».

هیچ گناهی به سنگینی «‌توجیه گناه» نیست. زیرا گناه‌کار معترف، غالباً در فکر توبه است، ولی توجیه‌گر در فکر سرپوش نهادن بر گناه است که نه تنها در صراط توبه نیست، بلکه او را در گناه راسخ‌تر و جری‌تر می‌نماید. توجیه گناه یک بیماری و یک بلای عمومی است که به صورت‌های مختلف جلوه می‌کند و خواص و عوام را از صراط مستقیم، منحرف می‌نماید و خطر بزرگ آن این است که راه‌های اصلاح را به روی گنه‌کار می‌بندد و گاه واقعیت‌ها را در نظر او مسخ و دگرگون می‌سازد.

توجیهات اقتصادی مانند این‌که: به نام عدالت اجتماعی، دست به تضییع حقوق می‌زند. به نام فشار زندگی، دست به سقط جنین می‌زند. به نام خرید و فروش، ربا می‌خورد. ۴۸ به نام هدیه، رشوه می‌دهد یا می‌گیرد. به نام دروغ مصلحت‌آمیز، دروغ حرام می‌گوید. به نام ترس از فقر، فرزندش را می‌کشد. ۴۹ و استثمار و بهره‌کشی خود را زیر پوشش (مدیریت خوب دارم) توجیه می‌کند

مردم زمان امام حسین (ع) چنان در زندگی روزمره خود غرق شده بودند که اهداف والای دین و ارزش‌های متعالی مکتب و رسالتی را که در قبال دین خدا داشتند، از یاد برده بودند.

انسان پیوسته نیازمند تذکر و یادآوری است. غفلت از اهداف و آرمان‌ها سبب در افتادن انسان به ورطه شوم بی‌تفاوتی می‌‌شود.

بهترین معیار برای تشخیص اولویت داشتن همین است: برای آن حاضری چه‌قدر خرج کنی؟ چه چیزی را؟ و این‌جا فضیلت اشخاص مشخص می‌شود.

آری می‌خواستم امام حسین را هم داشته باشم، ولی نشد... مثل این‌که راست گفته‌اند پیران قدیم: "دعوا سر اولویت است! "

مستکبر همیشه دنبال بهانه است:  با کوچک‌ترین بهانه سر خدوم‌ترین اعضا و نیروهایش را هم خواهد برید! مستکبر هیچ وقت قابل اعتماد نیست...

سی هزار مرد که گمان می‌کردند از این امت هستند، دور او را گرفتند و هر کدام به‌کشتن او به خدا تقرب می‌جست و او خدا را به آن‌ها یادآور می‌شد و پند نمی‌گرفتند تا او را به ستم و ظلم و عدوان کشتند.

در کربلا بهانه بی‌طرف بودن اصلا جایگاهی ندارد. در صحنه کربلا یا با حسینی یا با یزید!

عمرسعد در مسابقه با شمر عقب نیفتاد و در ریختن خون پسر فاطمه شریک شد... چه توجیهی کرد عمرسعد: عقب نیفتادن از کشتن عزیز زهرا...

امام حسین (ع) از نزد او بازگشت، در حالی که می‌فرمود: تو را چه شده است؟! خداوند هر چه زودتر سرت را در رخت‌خوابت ببرد و در آن روزی که تو را محشور سازد، نبخشاید! به خدا سوگند من امیدوارم که تو از گندم عراق جز اندکی نخوری. عمر گفت: ای اباعبداللَّه! به جای گندم، جو می‌خورم! و سپس به اردوگاه خویش بازگشت‌. ۱۱۲

وقتی انسان چیزی را در اثر تکبر نپذیرد، قدرت فکر و ذهن او فعال می‌شود و شروع می‌کند به دلیل تراشیدن در جهت توجیه نظر خودش و مقابله با سخن حق. این‌طور نیست که به راحتی بگوید: «‌‌چون دچار تکبر هستم و قلبم بیمار است، این مطلب را قبول ندارم. » بلکه به عنوان مثال می‌گوید: «‌‌این دلایل مرا متقاعد نمی‌کند. »

از مرز ظریف کفر و ایمان می‌گفت از آدم و دام‌های شیطان می‌گفت در کربُبلا حسین را می‌کشتند در گوشه‌ی حجره، شیخ عرفان می‌گفت

لا یُرَی الْجاهِلُ الّا مُفْرِطاً اوْ مُفَرِّطاً ۹۱ جاهل یا تند می‌رود یا کند.

ان‌شاءالله که بین ما و امام "مرگ" فاصله بیندازد، نه "زندگی". خدا نکند که حیات، بین ما و امام فاصله بیندازد.

توجیه زمانی پیدا می‌شود که شرایط انجام بهترین کار سخت باشد. وگرنه در موقع حرف زدن، همه ادعا و قیل و قال دارند...

هنگامی که عمل انسان با باورها و ارزش‌های وی سازگاری نداشته باشد، آرامش ذهنی خود را از دست می‌دهد، برای آرام‌سازی خود دست به دلیل‌تراشی می‌زند و بهانه‌های فراوانی پیدا می‌کند.

کلام سید شهیدان اهل قلم است که می‌گوید: «‌کارتان را برای خدا نکنید؛ برای خدا کار کنید! تفاوتش فقط همین اندازه است که ممکن است حسین (ع) در کربلا باشد و من در حال کسب علم برای رضایت خدا...!»

تعبیر قرآن از پیروزی در امتحانات الهی تعبیر «‌‌احسن عملا» است یعنی کسانی در امتحانات الهی موفق هستند که بهترین عمل را انجام دهند، نه هر عمل خوبی را! در کربلا با حسین باشی، نه این‌که در مدینه در تفسیر بگویی...