بریده‌هایی از کتاب توجیه المسائل کربلا

مردم بندگان دنیا هستند و دین لقلقه زبان‌شان، حمایت و پشتیبانی‌شان از دین تا آن‌جا است که زندگی‌شان در رفاه است و آن‌گاه که در بوته امتحان قرار گرفتند، دین‌داران کم خواهند بود.

شجاعت ورود در میدان جنگ، یک مسأله است و شجاعت مواجه شدن با یک دنیا، یک مسألۀ دیگر است. امام حسین (ع) این دومی را داشت.

عظمت کار این‌جا بود که امام حسین (ع)، در مقابل فشار و سنگینی یک دنیای متعرّض و مدّعی، احساس تردید نکرد؛ در حالی که آدم‌های معمولی احساس تردید می‌کنند

عظمت شهدای کربلا به این است! یعنی برای احساس تکلیف، که همان جهاد در راه خدا و دین بود، از عظمت دشمن نترسیدند؛

این، یک عبرت عجیب در تاریخ است. آن‌جا که بزرگان می‌ترسند، آن‌جا که دشمن چهره بسیار خشن را از خود نشان می‌دهد، آن‌جا که همه احساس می‌کنند اگر وارد میدان شوند، میدان غریبانه‌ای آن‌ها را در خود خواهد گرفت؛ آن‌جاست که جوهرها و باطن افراد شناخته می‌شود

تفسیر قرآن عاشورا، تفسیر طوفانی آیه‌هاست نه تفسیر عزلت‌نشینی و راحت‌طلبی.

حتی تفسیر قرآن در کنار حسین معنا می‌یابد، نه در مدینه.

پشت به قبله و رو به امام بودن در آداب زیارت، یاد‌آور این جلوه از تاریخ است: اول حسین، آخر حج!

اما شرط کربلایی شدن، پشت کردن به مکه است و انتخاب حسین

شمر گفت: «‌ما چه کردیم؟ امرای ما به ما دستور دادند که چنین کنیم. ما نیز نباید با آن‌ها مخالفت کنیم. چرا که اگر مخالفت می‌کردیم، از الاغ‌های آب‌کش بدتر بودیم. من به او گفتم: این عذر و توجیه زشتی است. اطاعت تنها در کارهای درست و معروف است