بریده‌هایی از کتاب توجیه المسائل کربلا

ندای «‌هَلْ مِنْ ناصِرٍ» امام حسین (ع) نیز در روز عاشورا، خطاب به همه کسانی بود که یارای دفاع از حریم و حرم اهل بیت را داشتند. فریاد استغاثه آن حضرت که به «‌هل مِن مغیثٍ» و «‌هلْ مِنْ ذابٍّ» ۶۸ بلند بود، از همه آیندگان، لبّیک اجابت می‌طلبد.

امام حسین (ع) فرمود: «‌من شما را به کتاب خدا و سنّت پیامبرش فرامی‌خوانم. زیرا سنّت پیامبر (ص) از بین رفته و بدعت زنده شده است».

علی (ع) در این باره می‌فرماید: «‌... اکنون با برادران اسلامی خویش به‌خاطر تمایلات نابه‌جا و کجی‌ها و انحرافات و شبهات و تأویلات ناروا می‌جنگیم.

وقتی به حضرت می‌گفتند که «‌آقا! خطر دارد، نروید. » می‌خواستند بگویند وقتی خطری در سرراه تکلیف است، تکلیف، برداشته است. آن‌ها نمی‌فهمیدند که این تکلیف، تکلیفی نیست که با خطر برداشته شود. »

مهم‌ترین کاری که امام حسین و اصحابش انجام دادند، این بود که به تکلیف‌شان عمل کردند.

کربلا حجّت بالغه است. برای همه آنانی که «نتوانستن» یا «نمی‌شود» را فریاد می‌زنند، اتمام حجّت است.

مستکبر هیچ وقت معتدل نیست: حتی اگر سر امام حسین را ببُری و برایش ببَری.

و این همان عصاره کلام سید شهیدان اهل قلم است که می‌گوید: «‌کارتان را برای خدا نکنید؛ برای خدا کار کنید! تفاوتش فقط همین اندازه است که ممکن است حسین (ع) در کربلا باشد و من در حال کسب علم برای رضایت خدا...!»

در دعای عهد می‌خوانیم: «‌‌اللَّهُمَّ إِنْ حَالَ بَیْنِی وَ بَیْنَهُ الْمَوْتُ الَّذِی جَعَلْتَهُ عَلَی عِبَادِک حَتْماً مَقضیاً فَأَخْرِجْنِی مِنْ قَبْرِی‌... » یعنی مرگ می‌تواند بین یاران امام و خود امام فاصله بیندازد، آری تنها مرگ؛ مرگ فاصل آن‌ها و امام‌شان است

امیرالمؤمنین در مورد رها کردن دنیا می‌فرماید: آیا آزادمردی نیست که این لقمه جویده حرام دنیا را به اهلش واگذارد؟ همانا بهایی برای جان شما جز بهشت نیست، پس به کم‌تر از آن نفروشید