بریده‌هایی از کتاب عکاسی بالون‌سواری عشق و اندوه

شاعری تمام در پیری و تحسّر و غُربتِ خانهٔ تجریشش می‌نویسد من اُستادم برای مردن، من اُستادم که نفهمند چه چیز مرا خُرد کرده است؛

ممکن است بگوییم داریم با سرطان مبارزه می‌کنیم، ولی صرفاً سرطان دارد با ما مبارزه می‌کند؛ ممکن است فکر کنیم شکستش داده‌ایم، در حالی که فقط رفته است تا تجدید قوا کند و از نو بزند به یک جای دیگر. بازیِ روزگار است دیگر؛ ما هم بازیچه‌اش.

بی‌کسی در اصل بر دو نوع است. یکی بی‌کسی از فرط نیافتنِ کسی برای عشق ورزیدن و دیگری، محروم ماندن از کسی که عاشقش بوده‌اید. اولی بدتر است. هیچ‌چیز قابل مقایسه با تنهاییِ آدمی در نوجوانی نیست.

خیلی چیزها هست که ما را نمی‌کُشد، اما برای ابد ضعیف‌مان می‌کند.

دوستی که شریک زندگی‌اش ـ‌بعد هشت سال زندگیِ مشترک‌ــــ از ایدز مُرده بود دو چیز به من گفت: «مسئله این است که بتوانی شب‌ها را سر کنی» و «فقط یک خوبی دارد ـ‌می‌توانی کاری را که دوست داری انجام بدهی.»

ارتفاعْ «همه‌چیز را به تناسب ابعادش کوچک می‌کند و به حقیقت فرومی‌کاهد.»

خیلی چیزها هست که ما را نمی‌کُشد، اما برای ابد ضعیف‌مان می‌کند. از کسانی که با قربانیان شکنجه سروکار دارند بپرسید. از مشاورانی بپرسید که درگیرِ قربانیانِ تجاوز و خشونت‌های خانگی هستند. به دوروبر نگاه کنید، به آن‌ها که همین زندگیِ روزمره از حیثِ عاطفی ویران‌شان کرده.

من، خیلی واضح و روشن، سوگوار اویَم. این هم از خوش‌شانسیِ من است، هم از بدشانسی‌ام. خیلی زود کلمه‌ها به ذهنم هجوم آوردند: هر کاری بکنم یا هر کاری نکنم دلم برایش تنگ می‌شود. این از اولین جملاتی بود که با خودم تکرار می‌کردم تا یادم باشد چه هستم و کجایم.

فکر کردن به خودکشی خطر اقدام به خودکشی را کاهش می‌دهد. نمی‌دانم درست است یا نه، ولی به بعضی‌ها ممکن است کمک کند نقشه‌های‌شان را بهتر بکشند. پس به گمانم فکر کردن به آن، تیغ دودَم باشد.

بعضی‌ها عصبی می‌شوند از دست کسی که مُرده؛ کسی که با ترکِ زندگی آن‌ها را ول کرده و بهشان خیانت کرده. از این غیرمنطقی‌تر هم می‌شود؟ کم‌تر کسی دلش می‌خواهد بمیرد ـ‌حتا بیش‌ترِ آن‌ها که خودکشی می‌کنند. بعضی اندوه‌زدگان از دست خدا عصبانی‌اند، اما اگر او وجود نداشته باشد این هم باز غیرمنطقی است. بعضی‌ها از دست روزگار عصبی می‌شوند که گذاشته چنین بشود؛ چنین ناگزیر و برگشت‌ناپذیر اتفاق بیفتد.