بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

شرمم کشد که بی تو نفس میکشم هنوز تا زنده ام بس است همین شرمساریم

نسیم زلف جانان کو که چون برگ خزان دیده به پای سرو خود دارم هوای جانفشانی را به چشم آسمانی گردشی داری بلای جان خدا را بر مگردان این بلای آسمانی را

کجاست مرگ که ما را ز زندگی برهاند

نقص در معرفت ماست نگارا ور نه نیست بی مصلحتی حکم خداوند حکیم

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را

وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

با عشق زادم ای دل با عشق میرم ای جان من بیش از این اسیر زندان تن نباشم

چه حاجت است به دعوی عشق بر در دوست دل شکسته و اشگ روان گواهت بس

می تپد دلها به سودای طوافت ای خراسان باز باری تو بمان ای کعبه احرار باقی

گفت اگر لب بگشایم تو بدان طبع گهربار شهریارا خجل از لعل شکربار من آئی

به تلخی جان سپردن در صفای اشک خود بهتر که حاجت بردن ای آزاده مرد این بی صفایان را

ای پیر خرابات چه افتاده که دیریست در کنج خرابات نبینند خرابت دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت

شمع بزم افروز را از خویشتن سوزی چه باک او جمال جمع جوید در زوال خویشتن

تا جهان باقی و آئین محبت باقی است شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود

بهر چمن که رسیدی بگو به ابر بهاری که پیش پای تو اشگی بیاد من بفشاند

دلم به سینه زند پر بدان هوا که نگارین کتابتی بنوسید کبوتری بپراند

جز دل تنگ من ای مونس جان جای تو نیست تنگ مپسند دلی را که در او جاداری

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا

در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

خوابم آشفت و سرخفته به دامان آمد خواب دیدم که خیال تو به مهمان آمد