بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

ای جگر گوشه کیست دمسازت با جگر حرف میزند سازت تارو پودم در اهتزاز آرد سیم ساز ترانه پردازت حیف نای فرشتگانم نیست تا کنم ساز دل هم آوازت وای ازین مرغ عاشق زخمی که بنالد به زخمه سازت چون من ای مرغ عالم ملکوت کی شکسته است بال پروازت شور فرهاد و عشوه شیرین زنده کردی به شور و شهنازت نازنینا نیازمند توام عمر اگر بود می کشم نازت سوز و سازت به اشک من ماند که کشد پرده از رخ رازت گاهی از لطف سرفرازم کن شکر سرو قد سرافرازت شهریار این نه شعر حافظ بود که به سرزد هوای شیرازت

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

ائی را جمع کن لشکر توفیق که تسخیر

‫هرکس نظر به اشک کند شَر نمی کند‬ گؤز یاشینا باخان اوْلسا ، قان آخماز‬ انسان هوس به بستن خنجر نمی کند‬ ‫انسان اوْلان خنجر بئلینه تاخماز‬ ‫بس کوردل که حرف تو باور نمی کند‬ ‫آمما حئییف کوْر توتدوغون بوراخماز‬ ‫فردا یقین بهشت ، جهنّم شود به ما‬ ‫بهشتیمیز جهنّم اوْلماقدادیر !‬ ‫ذیحجّه ناگزیر ، محرّم شود به ما‬ ‫ذی حجّه میز محرّم اوْلماقدادیر !‬

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

راه گم کرده و با رویی چو ماه آمده ای مگر ای شاهد گمراه به راه آمده ای باری این موی سپیدم نگر ای چشم سیاه گر بپرسیدن این بخت سیاه آمده ای کشته چاه غمت را نفسی هست هنوز حذر ای آینه در معرض آه آمده ای از در کاخ ستم تا به سر کوی وفا خاکپای تو شوم کاین همه راه آمده ای چه کنی با من و با کلبه درویشی من تو که مهمان سراپرده شاه آمده ای می تپد دل به برم با همه شیر دلی که چو آهوی حرم شیرنگاه آمده ای آسمان را ز سر افتاد کلاه خورشید به سلام تو که خورشید کلاه آمده ای شهریارا حرم عشق مبارک بادت که در این سایه دولت به پناه آمده ای

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند این هم اگر چه شکوه شحنه به شاه کردنست

مهمان عزیزی که پی دیدن رویش همسایه همه سرکشد از بام و در اینجاست

تنها نه من از شوق سر از پا نشناسم یک دسته چو من عاشق بی پا و سر اینجاست هر ناله که داری بکن ای عاشق شیدا جائی که کند ناله عاشق اثر اینجاست

تو شهریار علی گو که در کشاکش حشر علی و آل به امداد میرسد ما را

کافر نه ایم و بر سرمان شور عاشقی است آنرا که شور عشق به سر نیست کافر است

زیر هر پرده ساز تو هزاران راز است بیم آنست که از پرده فتد راز امشب

شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می کند در شگفتم من نمی پاشد ز هم دنیا چرا

دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی بار پیری شکند پشت شکیبائی را

ای کاش ناله های چو من بلبلی حزین بیدار کردی آن گل در خاک خفته را

دیر آمدی که دست ز دامن ندارمت جان مژده داده ام که چوجان در برارمت تا شویمت از آن گل عارض غبار راه ابری شدم ز شوق که اشگی ببارمت عمری دلم به سینه فشردی در انتظار تا درکشم به سینه و در بر فشارمت

نوجوانان وطن بستر به خاک و خون گرفتند تا که در بر شاهد آزادی و قانون گرفتند لاله از خاک جوانان می دمد بر دشت و هامون یا درفش سرخ بر سر انقلابیون گرفتند

فریب عشق به دعوی اشگ و آه مخور

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را چه شعبده است که در چشمکان آبی تو نهفته اند شب ماهتاب دریا را