بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

تا جهان باقی و آئین محبت باقی است شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود

آمان اللاه یِئنه شیطان گلیب ایمان آپارا

بو قارانلیق گئجه لر

نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز من بیچاره همان عاشق خونین جگرم خون دل میخورم و چشم نظر بازم جام جرمم این است که صاحبدل و صاحبنظرم منکه با عشق نراندم به جوانی هوسی هوس عشق و جوانیست به پیرانه سرم پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم

زان سپس آن روز را هر ساله عید خون گرفتند

جز وصف پیش رویت در پشت سر نگویم رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد

آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

پدرت گوهر خود تا به زر و سیم فروخت پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم

من از تو هیچ نخواهم جز آنچه بپسندی که دلپسند تو ای دوست دل بخواه من است

تا جهان باقی و آئین محبت باقی است شعر حافظ همه جا ورد زبان خواهد بود

لطف حق یار کسی باد که در دورهٔ ما نشود یار کسی تا نشود بار کسی

که برده بود حریف اول اختیار از من

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

شکوه در مذهب درویش حرامست ولی با چه یاران دغا و دغلی ساخته ام

بیگانه کند در غم ما خنده ولی ما با چشم خودی در غم بیگانه بگرییم بگذار به هذیان تو طفلانه بگرییم ما هم به تب طفل طبیبانه بگرییم

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من

در دکان همه باده فروشان تخته است آن که باز است همیشه در میخانه تست

تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من به دردت خو گرفتم نیستم در بند درمانت

زلف او برده قرار خاطر از من یادگاری من هم از آن زلف دارم یادگاری بیقراری