بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

لنگان به قفای جرس افتاده عشقیم ای قافله سالار نگاهی به قفاکن

آسمان گو ندهد کام چه خواهد بودن یا حریفی نشود رام چه خواهد بودن حاصل از کشمکش زندگی ای دل نامی است گو نماند ز من این نام چه خواهد بودن

شهریارا غم آوارگی و دربدری شورها در دلم انگیخته چون نوسفران

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را

نازنینا نیازمند توام عمر اگر بود می کشم نازت سوز و سازت به اشک من ماند که کشد پرده از رخ رازت گاهی از لطف سرفرازم کن شکر سرو قد سرافرازت شهریار این نه شعر حافظ بود که به سرزد هوای شیرازت

ای جگر گوشه کیست دمسازت با جگر حرف میزند سازت تارو پودم در اهتزاز آرد سیم ساز ترانه پردازت حیف نای فرشتگانم نیست تا کنم ساز دل هم آوازت

محرم دیر ، خانیم زینب عزاسی بیزی سسلر حسینین کربلاسی

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را «همه شب در این امیدم که نسیم صبحگاهی به پیام آشنائی بنوازد آشنا را»

پدر عشق بسوزد که در آمد پدرم

ای مادر فلک که سیه بخت زادیم بی تار طره های تو مرهم گذار دل

مرغ دل در قفس سینه من می نالد بلبل ساز ترا دیده هم آواز امشب

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

طبیب بی مروت کی به بالین فقیر آید که کس در بند درمان نیست درد بی دوایان را

دل به هجران تو عمریست شکیباست ولی بار پیری شکند پشت شکیبائی را

هر ناله که داری بکن ای عاشق شیدا جائی که کند ناله عاشق اثر اینجاست

گفتی تو نه گوشی که سخن گویمت از عشق ای نادره گفتار کجا گوشتر از من

به هر کس مشکلی بردیم و از کس مشکلی نگشود کجا بستند یا رب دست آن مشکل گشایان را نقاب آشنا بستند کز بیگانگان رستیم چو بازی ختم شد بیگانه دیدیم آشنایان را به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را

شرمنده جوانی از این زندگانی

‫حیدربابا گؤیلر بوْتوْن دوماندی‬