بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

ز نوای مرغ یا حق بشنو که در دل شب غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهریارا

راه خداپرستی ازین دلشکستگی است اقلیم خود پرستی از آن راه دیگر است

خان ننه ، هایاندا قالدین بئله باشیوا دولانیم

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم

من اختیار نکردم پس از تو یار دگر به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست

به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را

خجل شدم ز جوانی که زندگانی نیست به زندگانی من فرصت جوانی نیست من از دو روزه هستی به جان شدم بیزار خدای شکر که این عمر جاودانی نیست

گذار آرد مه من گاهگاه از اشتباه اینجا فدای اشتباهی کآرد او را گاهگاه اینجا مگر ره گم کند کو را گذار افتد به ما یارب فراوان کن گذار آن مه گم کرده راه اینجا کله جا ماندش این جا و نیامد دیگرش از پی نیاید فی المثل آری گرش افتد کلاه اینجا

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا

نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

به علی شناختم من به خدا قسم خدا را

با صد هزار زخم زبان زنده ام هنوز گردون گمان نداشت به این سخت جانیم

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست عالمی داریم در کنج ملال خویشتن

از همه سوی جهان جلوه او می بینم جلوه اوست جهان کز همه سو می بینم چشم از او جلوه از او ما چه حریفیم ای دل چهره اوست که با دیده او می بینم

متحیرم چه نامم شه ملک لافتی را بدو چشم خون فشانم هله ای نسیم رحمت که ز کوی او غباری به من آر توتیا را به امید آن که شاید برسد به خاک پایت چه پیامها سپردم همه سوز دل صبا را

او صبر خواهد از من بختی که من ندارم من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد

دیگر گذشته از سر و سامان من مپرس من بی تو دست از این سرو سامان کشیده ام

الا ای خسرو شیرین که خود بی تیشه فرهادی قلم شیرین و خط شیرین سخن شیرین

به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را