بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

مسند مصر ترا ای مه کنعان که مرا ناله هائی است در این کلبه احزان که مپرس

بر کمال نقص و در نقص کمال خویش بین گر به نقص دیگران دیدی کمال خویشتن

سایه دولت همه ارزانی نودولتان من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست کاروان آمد و از یوسف من نیست خبر این چه راهیست که بیرون شدن از چاهش نیست

گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست بوسه تو به کام من کوه نورد تشنه را کوزه آب زندگی توشه راه کردنست خود برسان به شهریار ای که در این محیط غم بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

چون فرستاده سیمرغ به سهراب دلیر نوشداروست ولی حیف که دیر آمده است

دیدی که چه غافل گذرد قافله عمر بگذاشت به شب خوابت و بگذشت شبابت آهسته که اشگی به وداعت بفشانیم ای عمر که سیلت ببرد چیست شتابت

باز کن نغمه جانسوزی از آن ساز امشب تا کنی عقده اشک از دل من باز امشب ساز در دست تو سوز دل من می گوید من هم از دست تو دارم گله چون ساز امشب مرغ دل در قفس سینه من می نالد بلبل ساز ترا دیده هم آواز امشب زیر هر پرده ساز تو هزاران راز است بیم آنست که از پرده فتد راز امشب

نشود رام سر زلف دل آرامم دل ای دل از کف ندهی دامن آرامیها

چه زنم چونای هردم ز نوای شوق او دم که لسان غیب خوشتر بنوازد این نوا را

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من

فلک گو با من این نامردی و نامردمی بس کن که من سلطان عشق و شهریار شعر ایرانم

شرط هواداری ما شیدائی و شوریدگیست گر یار ما خواهی شدن شوریده و شیدا بیا

سخن با من نمی گوئی الا ای همزبان دل خدایا با که گویم شکوه بی همزبانی را

به هر فرمان آتش عالمی در خاک و خون غلطید خدا ویران گذارد کاخ این فرمانروایان را

به یار ما نتوان یافت شهریارا عیب جز این قدر که فراموش می کند ما را

جوانی شمع ره کردم که جویم زندگانی را نجستم زندگانی را و گم کردم جوانی را کنون با بار پیری آرزومندم که برگردم به دنبال جوانی کوره راه زندگانی را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من چو اسیر تست اکنون به اسیر کن مدارا بجز از علی که آرد پسری ابوالعجائب که علم کند به عالم شهدای کربلا را

مئی، محببتدن ایچیب لاله بیتیبدیر یاناغیندا او بیر اوغلان کی، پریلر سو ایچه رلر چاناغیندا اینجی قاینار بولاغیندا طبعی بیر سئوگیلی بولبول کی، اوخور گول بوداغیندا ساری سونبول قوجاغیندا سولار افسانه دی سؤیله ر اونون افسونلو باغیندا سحه رین چنلی چاغیندا

به چشمک اینهمه مژگان به هم مزن یارا که این دو فتنه بهم می زنند دنیا را چه شعبده است که در چشمکان آبی تو نهفته اند شب ماهتاب دریا را