بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

من خود به سر ندارم دیگر هوای سامان گردون کجا به فکر سامان من بیفتد

من چون ز پا بیفتم درمان درد من اوست

دل تنگم حریف درد و اندوه فراوان نیست امان ای سنگدل از درد و اندوه فراوانت

به آب و تاب جوانی چگونه غره شدی که خود جوانی و این آب و تاب می گذرد

بعد از این دست من و دامن دیوانه سری

صبرم ندیده ای که چه زورق شکسته ایست ای تخته ام سپرده به طوفان نیامدی

در حسرت تو میرم و دانم تو بی وفا روزی وفا کنی که نیاید به کار من

ای مایه قرار دل بیقرار من

گفتی که آتشم بنشانی ولی چه سود برخاستی که بر سر آتش نشانیم

شرمنده جوانی از این زندگانیم

خون کند خاطر من خاطره عهد قدیم

نالم از دست تو ای ناله که تاثیر نکردی گر چه او کرد دل از سنگ تو تقصیر نکردی شرمسار توام ای دیده ازین گریه خونین که شدی کور و تماشای رخش سیر نکردی ای اجل گر سر آن زلف درازم به کف افتد وعده هم گر به قیامت بنهی دیر نکردی وای از دست تو ای شیوه عاشق کش جانان که تو فرمان قضا بودی و تغییر نکردی مشکل از گیر تو جان در برم ای ناصح عاقل که تو در حلقه زنجیر جنون گیر نکردی عشق همدست به تقدیر شد و کار مرا ساخت برو ای عقل که کاری تو به تدبیر نکردی

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی منم که جورو جفا دیدم و وفا کردم توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی بیا که با همه نامهربانیت ای ماه خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد کس نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی منت به یک نگه آهوانه می بخشم هر آنچه ای ختنی خط من خطا کردی

دیر آشناتر از توندیم ولی چه سود بیگانه گشتی ای مه دیرآشنای وای در دامنت گریستن سازم آرزوست تا سرکنم نوای دل بی نوای وای سوز دلم حکایت ساز تو می کند لب بر لبم بنه که برآرم چو نای وای آخر سزای خدمت دیرین من حبیب این شد که بشنوم سخن ناسزای وای جز نیک و بد به جای نماند چه می کنی نه عشق من نه حسن تو ماند به جای وای ای کاش وای وای منش مهربان کند

کس نیست در این گوشه فراموشتر از من وز گوشه نشینان توخاموشتر از من

از بهر خلائق چه کنی طاعت معبود باری چو عبادت کنی از بهر خدا کن

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را که به ماسوا فکندی همه سایه هما را دل اگر خداشناسی همه در رخ علی بین به علی شناختم من به خدا قسم خدا را به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند چو علی گرفته باشد سر چشمه بقا را مگر ای سحاب رحمت تو بباری ارنه دوزخ به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را برو ای گدای مسکین در خانه علی زن که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

لنگان به قفای جرس افتاده عشقیم ای قافله سالار نگاهی به قفاکن

بتا گنجینه حسن و جوانی را وفایی نیست وفای بی مروت گوهر نایاب را ماند

بی وفا حالا که من افتاده ام از پا چرا نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی سنگدل این زودتر می خواستی حالا چرا عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست من که یک امروز مهمان توام فردا چرا نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا وه که با این عمرهای کوته بی اعتبار