بریده‌هایی از کتاب دیوان شهریار

شراب ارغوانی چاره رخسار زردم نیست بنازم سیلی گردون که چهرم ارغوانی کرد

زلف او برده قرار خاطر از من یادگاری من هم از آن زلف دارم یادگاری بیقراری

ه کام محتکر روزی مردم دیدم وگفتم که روزی سفره خواهدشد شکم این اژدهایان را به عزت چون نبخشیدی به ذلت می ستانندت چرا عاقل نیندیشد هم از آغاز پایان را حریفی با تمسخر گفت زاری شهریارا بس که میگیرند در شهر و دیار ما گدایان را

نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

نه به خود گرفته خسرو پی آهوان ار من که کمند زلف شیرین هوس شکار دارد

در وصل هم ز عشق تو ای گل در آتشم عاشق نمی شوی که ببینی چه می کشم با عقل آب عشق به یک جو نمی رود بیچاره من که ساخته از آب و آتشم

سپر صلح و صفا دارم وشمشیر محبت با تو آن پنجه نبینم که به پیکار من آئی

ای غزالی که گرفتار کمند تو شدم باش تا به دام غزل افتی و گرفتار من آئی

شهریارا گر آئین محبت باشد جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی

زمستان پوستین افزود بر تن کدخدایان را ولیکن پوست خواهد کند ما یک لا قبایان را ره ماتم سرای ما ندانم از که می پرسد زمستانی که نشناسد در دولت سرایان را