بریده‌هایی از کتاب ترانه‌ی ایزا

شگفت‌زده شد وقتی دید هنوز قادر است در مواجهه با چیزها از خودش ذوق‌وشوق نشان دهد و اینکه هنوز دستخوش احساسات می‌شد، احساساتی جز غم و اندوه

او هم از آن مردهایی بود که وقتی حالشان خوب بود در آشپزخانه کار می‌کنند، و همیشه موقع کار کردن زیرلب چیزی زمزمه می‌کرد.

واقعیت این بود که عادت داشت به پوشیدن لباس‌های آبرومند و مستعمل، نشانه‌های صادقانهٔ فقر، چون او و وینس هردو بر این باور بودند که خوبیت ندارد آدم حسادت مردم را برانگیزد و اینکه برای دو آدم سن‌وسال‌دارِ درمانده بهتر این است ظاهرشان داد نزند که دستشان به دهانشان می‌رسد. همیشه از این وحشت داشتند که دزد بهشان بزند

پیرزن فکر کرد: «همه‌چی فرق کرده. دیگه نمی‌فهمم چی‌به‌چیه، فقط می‌دونم هیچی مثل قدیم نیست.»

جوان‌هایی که از جنگ جهانی دوم جان به در برده بودند با اتفاقات پیش‌پاافتاده‌ای مثل ازدواج دست‌وپایشان را گم نمی‌کردند همین‌طور، اگر دست بر  قضا دختر متولد شده بودند، لپ‌هایشان گل نمی‌انداخت فقط به این خاطر که داشتند با مردی ازدواج می‌کردند.

علتش این بود که فقط چند هفتهٔ آخر پاییز و تابستان را به مدرسه می‌رفت، یعنی وقت‌هایی که برای مدرسه رفتن هم وقت داشت هم کفش

«تو هیچ‌وقت پیر نمی‌شی. این‌قدر بی‌مسئولیتی که امکان نداره پیر بشی.»

حق با او بود، همیشه حق با او بود، مسئله فقط این بود که آدم‌های پیر رفته‌رفته به اشیا دل می‌بندند و آن‌وقت آن اشیا برایشان معنایی می‌یابد که برای جوان‌ترها ندارد.

چقدر سخته زندگی با یه قلب سنگی، طوری‌که حتی جرئت نکنی موقع سوگواری کنار بالین دوشیزگان مرده هم کمی خودت رو رها کنی! زن بیچاره تصورش اینه که گذشتهٔ آدم‌های مسن وبال گردنشونه. ولی نمی‌تونه ببینه همین گذشته چقدر راه‌گشاست و ارزشمنده؛ و کلیدی برای ورود به زمان حال.

توی خانهٔ خاله اِما یاد گرفته بود که شگون ندارد آدم بلندبلند دربارهٔ اتفاقات بد حرف بزند یا در واقع نام چیزی را به زبان بیاورد که آسایش آدم را به‌هم می‌زند، چون فرشته‌هایی پشت‌سرت هستند که با دقت گوش می‌دهند، دو فرشته، یکی سفید و یکی سیاه، و آن که سیاه است خیروصلاحمان را نمی‌خواهد. خدا نکند به گوشش بخورد که آدم‌ها از چه چیزی بیش از همه می‌ترسند یا بو ببرد که علت آن ترس چیست، آن‌وقت عدل همان چیزی را که بی‌محابا به زبان آورده بودند به سرشان می‌آورد.