بریده‌هایی از کتاب دراکولا

بی‌تکلفی خصیصه‌ای است که دیوانگان بیش از خصایص دیگر به آن احترام می‌گذارند-

روی همه‌شون نوشته شده ‘اینجا جایگاه ابدی فلان است’ یا ‘مقدس است خاطرهٔ فلان’ ولی توی نصفِ این قبرها جنازه هم نیست؛ تازه، خاطره‌شون ارزش یه‌ذره تنباکو هم نداره، حتی تقدسش کمتره. همه‌ش چاخانه، مشتی دروغ و دونگه. خدایا، چه شیرتوشیری بشه روز قیامت، وقتی همه تلوتلو می‌خورند و با کفن‌هاشون می‌آن اینجا و روی هم کُپه می‌شن و سعی می‌کنند سنگ‌قبرهاشون رو با خودشون بیارن تا ثابت کنند که چقدر خوب بوده‌اند؛ بعضی‌هاشون جون می‌کَنند و زور می‌زنند، ولی اون دست‌های چروکیده و لیزی که ته دریا خیس خورده‌اند حتی نمی‌تونن سنگ‌هاشون رو نگه دارند.

مینای عزیزم، چرا مردها این‌قدر شریف‌اند، آن هم وقتی که ما زن‌ها لیاقتشان را نداریم؟

مینای عزیزم، چرا مردها این‌قدر شریف‌اند، آن هم وقتی که ما زن‌ها لیاقتشان را نداریم؟

مرگ تنها چیزیه که می‌تونیم به‌درستی بهش تکیه کنیم،

ما از شکست تجربه می‌آموزیم، نه از موفقیت!»

مینای عزیزم، چرا مردها این‌قدر شریف‌اند، آن هم وقتی که ما زن‌ها لیاقتشان را نداریم؟

خدای واقعی ناظر است که مبادا گنجشکی بیفتد، اما خدایی که از نخوت بشری ساخته شده، بین عقاب و گنجشک تفاوتی نمی‌بیند. آه، ای کاش انسان‌ها می‌دانستند!

کسی که از شب زجر ندیده باشد، نمی‌داند صبح چقدر ممکن است برای دل و چشمش شیرین و عزیز باشد.

خدای بزرگ! خدای بخشنده! کاری کن که آرام باشم، چون جز این هر راهی به‌راستی راه جنون است.