بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد پنجم

«خنده‌داره. منظورش اینه که به‌جای حبس ابد، پنجاه سال می‌ندازنت زندان.»

گفتم: «باورم نمی‌شه این همه آدم به خاطر من اومده‌ن این‌جا.» مایک گفت: «به خاطر تو نیست. به خاطر دوربین‌هاست. مثل مگس‌هایی که دور لاشهٔ یه سنجاب جمع شده‌ن.»

این وسط، من هم تاکتیک همیشگی دولا شو و از سر راه برو کنار را اجرا کردم. کنار دیوار چمباتمه زدم و حواسم بود کسی اتفاقی بهم مشت نزند یا شلیک نکند. زیاد مردانه نبود، ولی خب عوضش این‌طوری... گند هم نزدم.

ذهن‌های بزرگ مثل هم فکر می‌کنن!

«هیچی کاملاً غیرممکن نیست.

اریکا مثل یک ژیمناستیک‌کار المپیک راحت از آن رد شد و با وقار و متانت روی هر دو پایش فرود آمد. ولی من با وقار و متانتِ یک فیل معلول از دیوار بالا رفتم.

«اعتماد دوتا تعریف داره. می‌تونی اعتماد کنی که طرف خائن نباشه... و می‌تونی اعتماد کنی که طرف کاربلد باشه و از پس همه چی بربیاد.

اریکا جواب داد: «این آخرین چیزیه که انتظار دارن انجام بدیم.» «مگه این‌که انتظار داشته باشن ما آخرین چیزی رو که اون‌ها انتظار دارن، انجام بدیم که در اون صورت این دقیقاً کاریه که انتظار دارن انجام بدیم.»

همون استدلالی که شما علیه ما مطرح کردین، می‌تونه خیلی راحت علیه خودتون استفاده بشه

چیپ گفت: «به هیچ‌کدومشون نمی‌آد جاسوس احتمالی اسپایدر باشن.» جواهر گوشزد کرد: «یه جاسوس خوب اسپایدر هیچ‌وقت بهش نمی‌آد جاسوس احتمالی باشه.» چیپ جواب داد: «خب پس، چون هیچ‌کدوم بهشون نمی‌آد جاسوس احتمالی اسپایدر باشن، همه‌شون می‌تونن جاسوس احتمالی اسپایدر باشن.»