بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد چهارم

تا وقتی تعقیب‌وگریز به پایان نرسیده، به آدم‌بدها دهن‌کجی نکن.

«نمی‌تونی بگی یه جورایی آره. باید بگی آره یا نه.» «چرا؟» «چون “یه جورایی” طفره رفتنه. اگه داشتی از یه خلاف‌کار بازجویی می‌کردی و ازش می‌پرسیدی برنامه‌ای برای حملهٔ تروریستی داره یا نه و طرف جواب می‌داد: “یه جورایی آره” ولش می‌کردی؟» «اون فرق می‌کنه. وقتی پای امنیت مردم وسطه، جایی برای دوپهلو حرف‌زدن نیست.» «این شامل آدم‌ها هم می‌شه. نمی‌تونی بگی یه جورایی از یکی خوشت میاد. شاید بتونی بگی یه جورایی از مارچوبه خوشت میاد؛ ولی درزمینهٔ آدم‌ها یا دوستشون داری یا نداری.» «نه الزاماً. ممکنه در قالب دوستی دوستشون داشته باشم.» «اول اینکه تو اصلاً دوستی نداری. دوم این‌که دربارهٔ دوستی حرف نمی‌زنیم. دربارهٔ علاقه حرف می‌زنیم.» «روابط شخصی جلوی جاسوسی مفید رو می‌گیره.»

زویی جواب داد: «می‌خوام باهات حرف‌های دخترونه بزنم.» «حرف‌های دخترونه دیگه چیه؟» «خب، همون چیزی که از اسمش معلومه. ما دختریم و درمورد چیزهای جالب حرف می‌زنیم.» «مثل تهدیدات احتمالی برای امنیت ملی؟» «اوم، نه. دربارهٔ آدم‌ها.» «چه دلیلی داره بخوام همچین کاری بکنم؟» «چون خوش می‌گذره.» اریکا گفت: «به نظرم خوش نمی‌گذره. بیشتر شبیه بازجوییه.»

«وقتی یه نفر همون‌جوری باهات رفتار می‌کنه که تو با ماها رفتار می‌کنی، خیلی جالب نیست، نه؟»

چیزی به اسم تصادف نداریم! هر عملی نتیجهٔ یه عمل دیگه‌ست

وارن پیشنهاد داد: «مگه اینکه زامبی باشه. شاید توطئهٔ شیطانی شَنگ اینه که مرده‌ها رو دوباره زنده کنه.» هنک ضربه‌ای پس کله‌اش زد. «تنها چیزی که اینجا مُرده، مغز توئه.»

هنک گفت: «معدهٔ دِین برامیج بدجوری به هم ریخته.» وقتی صدای نالهٔ همه درآمد، گفت: «هی، تقصیر من نیست که بن شنود رو نزدیک دست‌شویی هال گذاشته.»

چطور می‌توانستم خود را مجبور کنم چیزی را به یاد بیاورم که معلوم بود به یاد ندارم؟

بعد با آه بلندی که آدم موقع نشستن روی کاسهٔ توالت می‌کشد، روی آن نشستم.

دیگه از هیچی مطمئن نیستم

آدم‌های عادی ربات نیستن. احساسات دارن

آهسته گفتم: «تصادفی بود.» سایرس گفت: «هیچی تصادفی نیست.» الکساندر سعی کرد کمک کند. «خب، راستش، این حقیقت نداره. یه بار که در استانبول مأمور مخفی بودم، توی یه فلافل‌فروشی به خانم جِنکینز، معلم کلاس سومم، برخوردم. خوشبختانه لباس راهبه‌ها تنم بود، برای همین من رو نشناخت...» سایرس دستور داد: «خفه شو.»

دربارهٔ جلب توجه یه پسر چی می‌دونی؟» اریکا جواب داد: «می‌دونم کار آسونیه. خیلی آسون‌تر از دوست‌شدن با آدم‌ها. برای دوست‌شدن با یه دختر دیگه باید تلاش کنی، باید مهربون باشی و تظاهر کنی علایق مشترک دارین و گپ‌های حوصله‌سربری دربارهٔ احساساتت بزنی؛ ولی برای دوستی با پسرا حتی مجبور نیستی از مغزت استفاده کنی.» جواهر با ناراحتی گفت: «این‌طور نیست.» اریکا میز را دور زد، کنار او زانو زد، پلک‌هایش را به هم کوبید و با لحن لوسی گفت: «دوست داری بریم یه جای دیگه تا برام توضیح بدی چرا حق با توئه؟» قیافهٔ جواهر شبیه کسی شده بود که مغزش اتصالی کرده. با اشتیاق گفت: «البته! بیا همین الان بریم!» اریکا بلند شد و آثار علاقه‌ای که چند لحظهٔ پیش نشان داده بود از صورتش پاک شد. «به همین راحتی.» جواهر وا رفت. تازه منظور اریکا را فهمیده بود.

فرق زیادی بین چیزهایی که باید بدونم و توانایی اجراش هست

احساسات دردسرسازه و من دردسر نمی‌خوام

آخه کی واسه تعطیلات اسکی با خودش نارنجک میاره؟

با لحن سرزنش‌آمیزی گفت: ‌«اومده‌یم مأموریت سیا، ریپلی. نباید این‌جوری گاردت رو پایین بیاری. قرار نیست کسی اشتباه احمقانه‌ای بکنه.» گفتم: «مثلاً تو فضای عمومی اعلام کنه اومده‌یم مأموریت سیا؟»

فقط احساس ناتوانی نمی‌کردم؛ قیافه‌ام هم به آدم‌های توانا نمی‌خورد

اگر کسی برداشت اشتباهی درباره‌تان داشت، راحت‌تر است اجازه دهید آن را باور کند تا اینکه حرف دیگری از خودتان دربیاورید.

«می‌دونم همه‌چی عجیبه؛ ولی هر چیزی یه توضیحی داره.»