بریده‌هایی از کتاب مدرسه‌ی جاسوسی؛ جلد دوم

شجاعانه مردن بهتر از هفتاد سال زندگی‌کردن با عذاب وجدان بود.

بنا بر کاری که می‌کنید، ممکن است درکتان از زمان تغییر کند. وقتی دارید خوش می‌گذرانید، چند ساعت شبیه چند ثانیهٔ کوتاه به نظر می‌رسد و وقتی از پل به رودخانهٔ خروشان می‌پرید (در حالی که مأموران دشمن به سمتتان شلیک می‌کنند)، هر ثانیه تا ابد کش می‌آید.

کله‌گنده‌های آژانس‌های جاسوسی ملی وقتی فهمیدند خطر مرگ از بیخ گوششان گذشته، حسابی ناراحت شده بودند... و می‌خواستند بفهمند باید تقصیر این شکست امنیتی را به گردن چه کسی بیندازند. ساعت‌ها از من و اریکا بازجویی کرده بودند. بازجوهایمان وقتی فهمیدند با اسپایدر تماس داشتیم، حسابی جا خوردند و بعد با تهدید اخراج از آکادمی، از ما تعهد گرفتند که این راز را پیش خود نگه داریم. هرگز نباید دربارهٔ اسپایدر حرف می‌زدیم؛ حتی جلوی یکدیگر. این یعنی در آن لحظه داشتیم ده‌ها فرمان امنیتی را زیر پا می‌گذاشتیم؛ ولی هر چه باشد فکر کنم هیچ‌یک از بازجوهایمان انتظار نداشتند اسپایدر برایم یادداشت بگذارد.

رهبران همهٔ این کشورها به مردم خودشون خیانت کرده‌ن.» گفتم: «به این معنی نیست که حقشونه بمیرن.

چیپ پرسید: «خب، کدوم احمقی اون کتابچه رو نوشته؟» موش‌خرما گفت: «من نوشتمش.» قیافهٔ چیپ در هم رفت. به سمت موش‌خرما برگشت. سعی کرد توضیح دهد: «منظورم این نبود که شما احمقی. فقط کتابچه...» موش‌خرما با بی‌خیالی شانه بالا انداخت. گفت: «اشکالی نداره. اختلاف عقیده مجازه. می‌تونی فکر کنی کتابچهٔ راهنمام اشتباهه. نیست؛ ولی می‌تونی این‌طوری فکر کنی. نکتهٔ اصلی اینه که من از دستت عصبانی نمی‌شم. این فایده‌ای به حالمون نداره.

«حتی ساعت خراب هم دو بار در روز زمان درست رو نشون می‌ده.»

متوجه شدم از الکساندر هِیل چیزی آموخته‌ام: اگر یک مأمور زن زیبا فکر می‌کند کار فوق‌العاده‌ای انجام داده‌ای، سعی نکن نظرش را عوض کنی.

«حتی ساعت خراب هم دو بار در روز زمان درست رو نشون می‌ده.»

ولی ترور؟ بزدلانه‌ترین راه ممکنه. خیلی راحته که ماشه رو بچکونی یا دکمهٔ پرتاب رو فشار بدی. هر احمقی از پسش برمیاد.»

«نیروهای مؤتلفه که مینی‌ون ندارن! سوار اسب می‌شن! ماشین یه تماشاچی بی‌گناه رو منفجر کردین!» بدون اینکه چشم از دوربینم بردارم گفتم: «نه. تو این کار رو کردی.» خط‌ریش بی‌ریخته پرسید: «من؟ این چه ربطی به من داره؟» گفتم: «من نمی‌خواستم از این توپ استفاده کنم. تو بهم دستور دادی. کدوم دیوونه‌ای اجازه می‌ده بچه‌ها از توپ استفاده کنن؟»

«این... چی شده؟ چرا دست و پام بسته‌ست؟ بنجامین! نکنه تو جاسوس دوجانبهٔ اسپایدری؟» گفتم: «نه.» الکساندر با تمسخر گفت: «این دقیقاً چیزیه که انتظار دارم جاسوس اسپایدر بگه.» سراسیمه سعی کرد خودش را از شر چسب برزنتی رها کند. چسب محکم چسبیده بود. «فوراً آزادم کن! وگرنه کاری می‌کنم همهٔ نیروهای مسلح آمریکا خراب شن سر این مسافرخونه!» «الکساندر این حقیقت نداره و من جاسوس دوجانبه نیستم. طرف توام.» «پس چرا من رو به صندلی بستی؟» «فکر دختر خودت بود. گفت این‌جوری کمتر دردسر درست می‌کنی.» الکساندر دست از تقلا برداشت. مقاومتش در یک چشم به‌هم زدن تمام شد. خشم چشم‌هایش به سرعت جایش را به غصه و خجالت داد. «اون گفت؟ واقعاً؟» «واقعاً.»

یکه خوردم. اریکا طوری با من رفتار می‌کرد که... خب با بقیه رفتار می‌کرد؛ مثل زمانی که تازه با هم آشنا شده بودیم؛ قبل از اینکه خودم را به او ثابت کنم. انتظار نداشتم اریکا این‌قدر گرم خداحافظی کند؛ ولی احساس می‌کردم حقم نیست، بعد از اینکه فهمید جانم در خطر است، مرا در سردخانه رها کند. قبل از اینکه بتوانم جلوی زبانم را بگیرم گفتم: «اریکا، از دستم عصبانی هستی؟» اریکا یک بار دیگر ایستاد و از سر کنجکاوی نگاهم کرد؛ انگار از این سؤال سر درنمی‌آورد. اریکا احتمالاً باهوش‌ترین کسی بود که تا به حال دیده بودم

بالا گرفتمش تا تینا بتواند از پشت پلاستیک بخواندش. لبخندش محو شد. «شوخی می‌کنی! من رو دارن می‌فرستن به حوصله‌سربرترین جای دنیا، اون‌وقت تو باز هم درگیر توطئه‌های بین‌المللی شدی؟ اصلاً منصفانه نیست!» گفتم: «متأسفم. نمی‌خواستم قضیه رو الان بهت بگم...» تینا فریاد زد: «تازه سال اولی هستی! اون‌وقت هیچی نشده تهدید کردن می‌کشنت! اصلاً حالی‌ته چقدر خوش‌شانسی؟»

«ریپلی، تو بی‌نظیری!» در آن لحظه برایم مهم نبود که رئیس‌جمهوری یا هر کس دیگری از نقش من در خنثی‌کردن نقشه‌های اسپایدر خبردار می‌شد یا نه. برایم مهم نبود که الکساندر دوباره اعتبار این کار را به اسم خودش می‌زد. اریکا هِیل می‌دانست من چه‌کار کرده‌ام و فقط همین برایم اهمیت داشت. خندهٔ او بزرگ‌ترین پاداشی بود که می‌توانستم بخواهم. اریکا گفت: «راستی، تولدت مبارک.»

---------------------------------، هرچند تنها در صورت لزوم او را در جریان این امر قرار دهید. مأمور ------------------------------

اریکا لحظه‌ای به من خیره شد و بعد خندید. تا به حال ندیده بودم این کار را بکند. به نحو عجیبی بچگانه بود؛ خنده‌ای شیرین که دختری را که زیر ظاهر سرسختش پنهان بود، نشان می‌داد. گفت: «ریپلی، تو بی‌نظیری!»

اریکا لحظه‌ای به من خیره شد و بعد خندید. تا به حال ندیده بودم این کار را بکند. به نحو عجیبی بچگانه بود؛ خنده‌ای شیرین که دختری را که زیر ظاهر سرسختش پنهان بود، نشان می‌داد. گفت: «ریپلی، تو بی‌نظیری!» در

شجاعانه مردن بهتر از هفتاد سال زندگی‌کردن با عذاب وجدان بود.

نکتهٔ اصلی اینه که من از دستت عصبانی نمی‌شم. این فایده‌ای به حالمون نداره. فقط وقت و انرژی‌مون رو تلف می‌کنه...

خب، هر کسی نمی‌تونه؛ ولی من هرکس نیستم.