بریده‌هایی از کتاب رنج مقدس ۱

گاهی آرزوی چیزی را داری، وقتی به دستش می‌آوری، پیش خودت فکر می‌کنی همین بود آنچه منتظرش بودی و همیشه لحظات تنهایی‌ات را به آن می‌اندیشیدی! یعنی بالاتر از این نیست؟ یک بالاتری که باز بتوانی حسرتش را بخوری و برای رسیدن به آن دعایی، حرکتی، برنامه‌ریزی‌ای...

باید امشب اسم تک‌تک افراد اطرافم را بنویسم و ببینم که کدامشان کمکم کرده تا من کس دیگری بشوم؛ متفاوتِ متغیرِ پیش‌رو. دنبال بی‌نهایت رفتن با کدامشان ممکن است؟ همه که اهل ماندن و گندیدن هستند. باید کسی را پیدا کنم که مثل همه نباشد.

می‌خواهی بدانی خدا هست یا نه، از این بفهم که تو تدبیر می‌کنی حسابی و مفصل، او با تقدیرش تدبیرهایت را به هم می‌زند.

اصلاً اصل لذت همین است. به آنی که شأن تو نیست، دل نبازی؛ هر چند که بهترین جلوه را مقابلت کند. الحق که حضر ت امیر (ع) چه فرموده است: بها و ارزش شما بهشت است، به کمتر از بهشت خودتان را نفروشید. در تب که می‌سوزم، موحد می‌شوم.

متوسل شده بودم که از زندگی زمینی بلندم کند، اوجم بدهد تا آسمان. حالا هم دوست ندارم که غم‌ها زمین‌گیرم کند. کجای شادی‌ام غفلت بوده که تلنگر لازم شده‌ام؟

به بدی مبتلا نشدن راحت‌تر از رها کردن بدی و گناه بود

حالا آمده‌ام این‌جا مقابل ضریح تا از این همه پراکندگی نجات پیدا کنم.

اصلاً اصل لذت همین است. به آنی که شأن تو نیست، دل نبازی؛ هر چند که بهترین جلوه را مقابلت کند. الحق که حضر ت امیر (ع) چه فرموده است: بها و ارزش شما بهشت است، به کمتر از بهشت خودتان را نفروشید.

دستم را می‌گیرد و می‌بردم سمت زمین بازی. چادر و مقنعه‌ام را درمی‌آورم. موهای آشفته‌ام را با دستش صاف می‌کند. پشت تور، سرویس را که می‌زند، تازه دوزاری‌ام می‌افتد که با مصطفی وارد بازی دنیا شده‌ایم...

گریه‌ام را قورت می‌دهم. چه‌کار سختی! باید زودتر از این یاد می‌گرفتم اشکم از چشمم روی صورتم نریزد. باید اشکم از قلبم بچکد. هر چند رنگ خون باشد و در رگ‌هایم جریان پیدا کند

پدر گفته بود: دنیا همش همینه. اگه همین چند سال زندگی، پر از ارزش افزوده و مقاومت در مقابل هوس‌های سطحی نباشه، پشیمان می‌شی.

دنبال یک بی‌نهایت هستم؛ کسی که بشود همیشه در جست‌وجویش بود و همیشه هم داشتش.

به بدی مبتلا نشدن راحت‌تر از رها کردن بدی و گناه بود

هر وقت می‌خواستم مردی را ستایش کنم بی‌اختیار پدر در ذهنم شکل می‌گرفت

دلبستگی‌ها و وابستگی‌ها بگذارند یا نگذارند، باید گذاشت و گذشت.

اصلاً فرق زنده و مرده چیست؟ چرا هیچ‌وقت فکر نکرده بودم که زنده بودن تعریف دارد؟ نشانهٔ زنده بودن اگر همین خوردن و خوابیدن باشد مسخره‌ترین تابلو است!

«سختی دنیا مثل این دردا می‌مونه. اگه به موقع چرب کنی و دستمال ببندی زود برطرف می‌شه. نباید بذاری کهنه بشه که درد سوارت بشه.»

همون‌جور که تو آزادی سر کارت هر طور که می‌خوای بپوشی و با هر کی می‌خوای راحت باشی، اون هم حق داره. فقط مطمئن باش این وسط تو ضرر می‌کنی. گلی از همهٔ حرف فقط قسمت منفی‌اش را گرفت. ناراحت شد: - من به خاطر دل خودم تیپ می‌زنم نه برای کشتن مردا که الهی همه‌شون یه جا بمیرن! - دخترای همکار خسرو هم به خاطر خودشون تیپ می‌زنن. اونام یه جا بمیرند دیگه؟

من کاری به آن‌هایی که برای نان می‌جنگند ندارم. اما هیچ‌وقت نمی‌توانم در وصف کسی که نانش را می‌گذارد وسط تا با جانش از عقیده و آرمان و ایمانش دفاع کند بنویسم

تو یه نکته رو ندید می‌گیری! این‌که مشکل هرکسی بزرگ‌تر از ظرفیت روحی‌ش نیست. هرچند هم که براش مثل کوه دماوند باشه