بریده‌هایی از کتاب متفکران بزرگ

وظیفهٔ انسان دانا این است که هیچ وقت پیشکش تقدیر را باور نکند: شهرت، ثروت، قدرت، سلامت، آن‌ها هرگز از آنِ ما نیستند. به چنگ آوردن آن‌ها باید همیشه آرام و عمیقاً محتاطانه باشد.

ذات فلسفه به این فرمان ختم می‌شود: ــ «خود را بشناس

جهان ــ یا خدا ــ برنامه‌های خاص خودش را دارد و وظیفهٔ ما است که به جای گله کردن، آن‌ها را بفهمیم. انسان آزاد کسی است که به ضرورت‌هایی که ناگزیرمان می‌کند، آگاه است.

وقتی ماکیاولی به این پرسش برخورد که آیا بهتر است شهریار دوست داشته شود یا از او بترسند نوشت، درحالی که به لحاظ نظری عالی است که رهبر بتواند هم دوست داشته شود و هم از او اطاعت شود، اما همیشه باید به جانب القای ترس برود، زیرا در نهایت وحشت است که مردم را مهار می‌کند.

مسیر ساختن جامعهٔ بهتر از اتاق کودک آغاز می‌شود.

عشق باید عبارت از دو انسان باشد که تلاش می‌کنند با همراهی هم رشد کنند ــ و به هم در این مسیر کمک کنند. این به آن معنا است که شما نیاز دارید با کسی درآمیزید که یک جزءِ مفقودهٔ مهم از تکامل شما را دارد: فضایلی که فاقد آن‌هایید.

افلاطون مدعی بود که زندگی‌های ما اغلب موارد به این دلیل با مشکل مواجه می‌شود که به خود فرصت کافی برای اندیشهٔ دقیق و منطقی دربارهٔ طرح‌هایمان نمی‌دهیم. و در نتیجه به دام ارزش‌ها، مسیرها و روابط غلط می‌افتیم. افلاطون می‌خواست نظم و وضوح را به اذهان ما برگرداند. او می‌دید که چه بخش اعظمی از ایده‌های ما از آنچه توده فکر می‌کنند آمده است، از آنچه یونانیان «دوکسا» می‌نامیدند و ما «فهم عرفی» می‌نامیم. و با وجود این، افلاطون به کرات در طول ۳۶ کتابی که نوشت، نشان داد که این فهم عرفی گرفتار خطاها، پیش‌داوری و خرافه است. ایده‌های عرفی دربارهٔ عشق، شهرت، پول یا خیر به سادگی در برابر عقل تاب نمی‌آورند.

لائو تزو نوشت «وقتی آنچه را که هستم رها کنم، آن چیزی می‌شوم که می‌توانم باشم».

پدر و مادرهایی هستند که آنقدرها تحمل رفتارهای بد را ندارند و از کودک می‌خواهند دقیقاً و فوراً از آن‌ها اطاعت کند. به عقیدهٔ وینیکوت، این باعث به وجود آمدن یک «خود دروغین» در کودک می‌شود، چهرهٔ ساختگی‌ای که ظاهراً فرمانبردار و خوب است، اما همیشه مهمترین غرایزش را سرکوب‌کرده و هرگز نتوانسته جنبه‌های اجتماعی وجودش را با جنبه‌های ویرانگرش میزان کند؛ نتوانسته عمیقاً سخاوتمند باشد یا واقعاً عشق بورزد، چون هرگز اجازه نداشته خودخواهی و نفرت را در وجودش کشف کند. کودک تنها به کمک تربیتی مناسب و دقیق می‌تواند «خود حقیقی» اش را بسازد.

«عدم همکاری با شر، درست به اندازهٔ همکاری با خیر، تعهد اخلاقی ما است».