بریده‌هایی از کتاب جنوب بدون شمال

هیچ مشکلی نداشت: فقط مادرش را می‌خواست که او هم مرده بود.

"بیشتر از اونکه عاشق تنفر باشم از عشق متنفرم."

«من دو انتخاب دارم ـ در ادارهٔ پست بمانم و دیوانه شوم یا آنجا را ترک کنم و بنویسم و از گرسنگی هلاک شوم. من تصمیم گرفته‌ام از گرسنگی هلاک شوم.»

می‌توانستم حس کنم امواج مرگ مثل غباری دودآلود از بدن‌هایشان متصاعد می‌شود و وقتی به حرف‌هایشان گوش می‌دادم دلم می‌خواست فریاد بزنم: «خدای من، کسی به دادم برسد! آیا باید این همه را تحمل کنم تا بتوانم نیم کیلو گوشت چرخ‌کرده و چند تا نان همبرگری بخرم؟»

من پیش روانشناس نمی‌روم. آن‌ها به درد نمی‌خورند و خیلی ازخودراضی‌اند،

در سال ۱۹۶۹، در چهل و نه‌سالگی، پیشنهاد جان مارتین، ناشر معروف بلَک اسپارو را پذیرفت و شغل خود را در ادارهٔ پست رها کرد تا تمام‌وقت به کار نویسندگی بپردازد. او آن زمان در نامه‌ای نوشت: «من دو انتخاب دارم ـ در ادارهٔ پست بمانم و دیوانه شوم یا آنجا را ترک کنم و بنویسم و از گرسنگی هلاک شوم. من تصمیم گرفته‌ام از گرسنگی هلاک شوم.»

پرل هاربر یادن هست؟

کاری نمی‌شه کرد جز صبر کردن.

بنابراین تسلیم بشویم و کلاً امید را از دست بدهیم؟ این کلیشه‌ها و ابتذال دیگر برای چیست؟ خب، باشد، باید بگوبم که نه. تسلیم نمی‌شویم. شاید خیلی مبتذل به نظر برسد، ولی می‌گویم که با قدرت و شهامت و جسارت و شور و شوق و خطری که افراد کمی به روش‌های معدود قبول می‌کنند، می‌توانیم لاشهٔ انسانیت را از غرق شدن نجات بدهیم. تا وقتی موقعش نشود هیچ‌چیز از بین نمی‌رود. باید مانند مرد جنگید، نه مثل موش ترسید. همه‌اش همین. چیز دیگری اضافه نمی‌کنم.

حقوق بیکاری تمام می‌شود و همه‌مان مثل سگ زندگی می‌کنیم ـ سگ‌های ولگردی که جایی برای پنهان شدن ندارند، پول هم ندارند که اجاره‌خانه بدهند، با شکم‌های گرسنه، روح مستأصل، بدون تحصیلات، بدون مهارت.

ـ یه مرد رو روی قایق دیدم و ازش پرسیدم: " کجا می‌ری؟" و اون گفت: "من یه تاکسی قایقی‌ام، آدم‌ها رو سوار و از قایقشون پیاده می‌کنم." و من گفتم: " باشه." و فقط پنجاه سِنت شد و همون‌طور که اون آدم‌ها رو به قایقشون می‌رسوند، چند ساعت سوار قایقش بودم و گشت زدم. عالی بود. گفتم: «من هم تلویزیون نگاه کردم و چند تا دکتر و پرستار رو تماشا کردم و افسرده شدم.»

چرند نگو، کارل! میلیاردها آدم تو دنیا هستند که از خلاقیت نون در نمی‌آرن. می‌خوای بگی همه‌شون مرده‌اند؟ ‌ آره.

تو نمی‌تونی مردم رو تحمل کنی. بوی گند بشریت عالم رو برداشته، مگه نه؟ ‌ آره.

نمی‌توانستیم از قانون حرف بزنیم، چون وقتی آدم پول ندارد قانون به کار نمی‌آید.

چیز زیادی نمی‌خواستیم و چیزی هم نصیبمان نمی‌شد

بی‌مقدمه به من دستور داد بروم روی وزنه، او وزنم کرد و بعد به تپش قلبم و صدای نفس کشیدنم گوش داد. به‌تندی دستکش‌هایم را درآورد و دستش را در مایعی شست و جوش‌ها را با یک تیغ پاره کرد و در آن حال هم دربارهٔ کینه و عداوتی که زن‌ها در دلشان داشتند صحبت می‌کرد. مسئله هورمونی بود. زن‌ها تحت اختیار هورمون‌هایشان بودند، مردها را قلبشان هدایت می‌کرد. به همین علت بود که فقط مردها زجر می‌کشیدند.

هر چه کمتر به زندگی ایمان داشتی کمتر می‌باختی. من چیزی نداشتم که ببازم

همینگوی گفت: «اما آدم‌ها روشنفکر می‌شن تا مستأصل نشن.»

می‌دانید، گاهی اگر آدم به آنچه انجام می‌دهد اعتقادی نداشته باشد می‌تواند خیلی بهتر عمل کند،

همه بی‌وقفه در عذاب‌اند، حتی آن‌هایی که وانمود می‌کنند مشکلی ندارند.