بریده‌هایی از کتاب دفتر خاطرات فضه‌ (کنیز حضرت زهراعلیهاالسلام‌)

یادگار پیامبر صلی الله علیه و آله برای من (۶) یادگاری پیامبر صلی الله علیه وآله را برایتان بگویم؟ دعایی که در مشکلات خوانده می‌شود. بگذارید از آن روز بگویم که پیامبر صلی الله علیه وآله مرا به عنوان کنیز به حضرت زهرا علیها السلام هدیه کرد و دعایی به من آموخت که هنگام ناتوانی در انجام کارها بخوانم. آن دعا همچنان در ذهنم بود تا آنکه روزی بانویم فرمود: «خمیر را آماده می‌کنی یا نان می‌پزی»؟ عرض کردم: سرورم، من هیزم می‌آورم و خمیر را نیز آماده می‌کنم. سپس برای آوردن هیزم به بیابان رفتم و مقدار زیادی چوب جمع کردم، ولی هنگامی که خواستم آنها را بردارم نتوانستم. در آنجا دعایی که پیامبر صلی الله علیه وآله آموخته بود خواندم: «یا واحِداً لَیسَ کمِثْلِهِ اَحَدٌ، تُمیتُ کلَّ اَحَدٍ وَ تُفْنی‌ کلَّ اَحَدٍ وَ اَنْتَ عَلی‌ عَرْشِک واحِدٌ وَ لا تَأْخُذُک سِنَةٌ و لا نَوْمٌ»: «ای خدای یگانه، ای کسی که هیچ کس مانند تو نیست. تو همه را می‌میرانی و همه را فنا می‌کنی. تو پروردگار یگانه در عرش خویش هستی که خواب و غفلت تو را نمی‌گیرد». لحظه‌ای نگذشته بود که مردی آمد و برای کمک به من هیزم را برداشت و تا خانه مولایم آورد.

اگر می‌خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که بر تو خشمناک نباشد و از تو راضی باشد، و همچنین در طول زندگی شیطان تو را وسوسه نکند و بیماری تب بر تو عارض نشود، بر خواندن این دعا مواظبت داشته باش. آن دعا این است: بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم. بِسمِ اللَّهِ النُّورِ. بِسمِ اللَّهِ نورِ النُّورِ. بِسمِ اللَّهِ نورٍ عَلی‌ نورٍ. بِسمِ اللَّهِ الّذی هُوَ مُدَبِّرُ الاْمُورِ. بِسمِ اللَّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ. الْحَمْدُ للَّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ وَ اَنْزَلَ النُّورَ عَلی الطُّورِ فی کتابٍ مَسْطوُرٍ فی رَقٍّ مَنْشوُرٍ وَ الْبَیتِ الْمَعْموُرِ وَ السَّقْفِ الْمَرْفوُعِ وَ الْبَحْرِ الْمَسْجوُرِ بِقَدَرٍ مَقْدوُرٍ عَلی نَبیٍّ مَحْبوُرٍ. الحَمدُ للَّهِ الَّذی هُوَ بِالْعِزِّ مَذْکوُرٌ وَ بِالْخَیرِ مَشْهوُرٌ وَ عَلی السَّرّاءِ وَ الضَّرّاءِ مَشْکوُرٌ.

آری، پروردگارم به خاطر احسان و لطف امیرالمؤمنین ‌علیه السلام به مرد غریب که تنها انار پیدا شده را به او داده بود، ظرفی پر از انار بهشتی برای همسرش فرستاده بود.

جان من فدای کسانی باد که خداوند نمی‌خواهد حتی یک لحظه ناراحتی آنها را ببیند. مولا و بانویم را می‌گویم.

امیرالمؤمنین ‌علیه السلام نان و نمک و آب را میل کرد و سپس فرمود: «بدانید که این محاسن سپید در خسران خواهد بود اگر به خاطر غذا وارد آتش شود. همین غذای ناچیز و نامرغوب برایم بس است:.

وای از غربت، وای برادرم، وای حسینم، وای عباسم، وای مردان جوانم، وای از مصیبت بعد از تو یا اباعبداللَّه!!

حضرت زینب و ام کلثوم‌علیهما السلام با کمک یکدیگر بانوان حرم را سوار بر محمل‌ها می‌کردند، تا آنکه حضرت زینب‌علیها السلام خواهرش را نیز سوار کرد و امام سجاد علیه السلام که بیمار بود ماند.

شنیده بودم که امیرالمؤمنین ‌علیه السلام هنگام بازگشت از جنگ صفین به کربلا رسید و در آنجا شیری نزد امام آمد و سلام کرد. حضرت فرمود: آیا تو در این سرزمین زندگی می‌کنی؟ عرض کرد: آری. فرمود: پس هنگام وقوع حادثه کربلا باید از بدن فرزندم حفاظت کنی تا توسط اسب‌ها پایمال نگردد.

وای بر تو ای فضه! چرا از خدا نمی‌ترسی و برای این پیرمرد نانی می‌آوری که پوست جو در آن دیده می‌شود؟ پاسخ دادم: «حضرت به ما دستور داده ناخالصی نانی را که برای ایشان پخته می‌شود نگیریم». هنگامی که آن شخص از علت این کار را سؤال کرد، حضرت فرمود: پدر و مادرم فدای کسی (یعنی پیامبر صلی الله علیه وآله) که هرگز ناخالصی نان‌هایش گرفته نشد و تا هنگام شهادت حتی به مدت سه روز نان مرغوب نخورد.

کنار مولایم امیرالمؤمنین ‌علیه السلام ایستاده بودم و غذایش را نگاه می‌کردم: نان جوینی که پوست جو در آن دیده می‌شد و ماست ترش.

من غذای مخصوص حضرت را هر روز خدمت او می‌بردم. روزی کیسه مهر و موم شده غذا را بردم و شخصی که آنجا بود تعجب کرد. حضرت کیسه را از من گرفت و مهر آن را شکست و نان نامرغوبی را بیرون آورد و می‌خواست همراه آب و نمک میل کند.

بعد از فقدان پدربزرگمان و فراق مادرمان دیگر از گریه خاموش نخواهیم شد. ای مادرِ حسن و حسین، هنگامی که پدربزرگمان محمد مصطفی‌صلی الله علیه وآله را دیدی از ما به او سلام برسان و بگو: «پس از او در دنیا یتیم شدیم».

پسر عمو، من مرگ را احساس می‌کنم که هیچ گریزی از آن نیست. از تو می‌خواهم اگر بعد از من ازدواج کردی یک روز را به همسرت و روز دیگر را به فرزندانم اختصاص دهی.

ای پدر، زمین‌ها برای تو گریستند و افلاک از گردش خود متوقف شدند! منبر پس از شما احساس تنهایی می‌کند و محراب از مناجات شما خالی شده است، و قبرت با بودن بدن شما در آن خوشحال گشته است و بهشت مشتاق تو و دعا و نمازت است.

ای پدر، چه کسی حامی بیچارگان و درماندگان خواهد بود؟ چه کسی تا روز قیامت این امت را نگاه خواهد داشت؟

«خدایا، فضه را برای ما مبارک قرار بده».

آیا می‌خواهید بهترین شخص از نظر پدر و مادر را نام ببرم؟ گفتند: آری یا رسول اللَّه. فرمود: حسن و حسین! زیرا پدرشان امام باتقوایان و مادرشان فاطمه پاره تن پیامبر است، که خداوند در آسمان و زمین به این دو شرافت داده و با رضایتشان راضی و با غضبشان غضبناک است.

«وَ اِمّا تُعْرِضَنَّ عَنْهُمُ ابْتِغاءَ رَحْمَةٍ مِنْ رَبِّک تَرْجوُها فَقُلْ لَهُمْ قَوْلاً مَیسوُراً»: «اگر به خاطر راحتی که از پروردگار بدان امید داری، از پاسخ مثبت به آنان اعراض کردی، با آنان با سخنی نرم برخورد نما».

فضه کیست؟ او دختر یکی از پادشاهان هند بود که در جنگ اسیر گردید و به آفریقا برده شد. سپس از طرف پادشاه حبشه خریداری شد و نام «میمونه» به معنای «مبارک» برای او انتخاب شد. پس از چند سال پادشاه حبشه او را به عنوان کنیز همراه هدایای دیگری توسط جعفر طیار برای پیامبر صلی الله علیه وآله فرستاد. پیامبر صلی الله علیه وآله او را با دستور خداوند به دخترش حضرت زهرا علیها السلام بخشید و نامش را «فضه» گذاشت. او از آن لحظه زندگانی خویش را وقف خدمتگزاری خاندان عترت و طهارت نمود و همیشه به این منصب افتخار می‌کرد.

«ای سلمان، این خرما از نخل‌هایی است که خداوند برای من رویانیده است، به وسیله دعایی که پدرم آموخته و صبح و شام تلاوت می‌کنم». سلمان عرض کرد: سرورم، آیا آن دعا را به من نیز می‌آموزید؟ فرمود: اگر می‌خواهی خدا را ملاقات کنی در حالی که بر تو خشمناک نباشد و از تو راضی باشد، و همچنین در طول زندگی شیطان تو را وسوسه نکند و بیماری تب بر تو عارض نشود، بر خواندن این دعا مواظبت داشته باش. آن دعا این است: بِسمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیم. بِسمِ اللَّهِ النُّورِ. بِسمِ اللَّهِ نورِ النُّورِ. بِسمِ اللَّهِ نورٍ عَلی‌ نورٍ. بِسمِ اللَّهِ الّذی هُوَ مُدَبِّرُ الاْمُورِ. بِسمِ اللَّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ. الْحَمْدُ للَّهِ الَّذی خَلَقَ النُّورَ مِنَ النُّورِ وَ اَنْزَلَ النُّورَ عَلی الطُّورِ فی کتابٍ مَسْطوُرٍ فی رَقٍّ مَنْشوُرٍ وَ الْبَیتِ الْمَعْموُرِ وَ السَّقْفِ الْمَرْفوُعِ وَ الْبَحْرِ الْمَسْجوُرِ بِقَدَرٍ مَقْدوُرٍ عَلی نَبیٍّ مَحْبوُرٍ. الحَمدُ للَّهِ الَّذی هُوَ بِالْعِزِّ مَذْکوُرٌ وَ بِالْخَیرِ مَشْهوُرٌ وَ عَلی السَّرّاءِ وَ الضَّرّاءِ مَشْکوُرٌ.