بریده‌هایی از کتاب شمس خاموش

کسی که از خیر خیلی چیزها می‌گذرد، برای رفتن به عالمی بالاتر تلاش می‌کند، آرزویش هرچه بیشتر رو به جلو حرکت کردن و بالا و بالا پرواز کردن است. در این راه هر آنچه که پروازش را سخت می‌کند، از خود دور می‌کند. این دور کردن‌ها همگی ایثار است، درست مثل خرقه تهی کردن. برای این کار باید از ضرر زدن به بهترین نقطه‌ات شروع کنی.

-موسیقی، سوز صدای مادر کائنات است، صدای پیام خداوند در آفرینش، صدای نوازش روح.

می یابی که برای رسیدن چه بهایی باید بدهی... می‌یابی که اصلاً برای چه باید بیابی... می‌یابی که کیستی و چیستی و این کیستی و چیستی ات چه بهایی دارد... می‌یابی که جمال را در جمال دیدن یعنی چه؟ ... می‌یابی که کمال را در کمال یافتن یعنی چه؟ ... می‌یابی که جلال و شکوه و رمز و راز خلقت و موجودات برای چه اند؟... می‌یابی که در تمام عمر به دنبال یافتن چه گمشده‌ای بوده‌ای و تا کنون آن را نیافته‌ای؟... می‌یابی، یافتنی را که تا ابدیت، شهد آن را با تمامی وجود مزمزه می‌کنی...

علم معنوی با سه چیز به دست می‌آید. زبانی که ذکر بگوید، قلبی که قدردان و شکرگزار باشد و تنی که صبر داشته باشد.

اولین توصیه‌ام به مولوی این بود که اگر می‌خواهی به درک عمیق درونت نزدیک شوی، باید نسبت به دنیای خارج کور و کر باشی. هیچ وقت نگذاشتم جذابیت‌های وسوسه‌گرِ دنیای اطرافم مرا شکار کند. کسی که به جمله‌هایی مثل «مردم چه خواهند گفت؟ یا مردم چه فکری می‌کنند؟» فکر می‌کند چطور خواهد توانست به جایگاه واقعی‌اش برسد؟!

قطره چون متصل به دریا شد تو دگر قطره اش مخوان دریاست

خودِ منی مولانایم، من با خودم تو را جستجو می‌کنم و با خود، تو را می‌یابم.

برای عاشقان، مذهبی وجود ندارد.

خطاهایت را پذیرفتم ای عشق و هر آنچه پُر از تناقضات بود همه را به جان خریدم ای عشق. در زبانم نه جنون نه محنت در نگاهم نه حسرت، نه وصلت. من به طرف بهشت نمی‌روم، این بهشت است که به سمت من می‌تازد.

در شمس شعله‌ای هست که درخشندگی و روشنایی‌اش در محدودهٔ آسمان قرار نمی‌گیرد. کلام شمس بهشتی است که در زبان جاری شده.