بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

چیزی ز ماه بودن تو کم نمی‌شود گیرم که برکه‌ای، نفسی عاشقت شده‌ست

یا از لهیب مکر حسودان به دور باش یا مثل من بسوز و بساز و صبور باش

به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست

دل پر از شوق رهایی‌ست، ولی ممکن نیست به زبان آورم آن را که تمنا دارم

روزی همین مردم که سنگم می‌زنند از رشک نام مرا با اشک روی سنگ می‌خوانند

گفت تا کی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟! دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی‌تر شده است

نگرانی در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطرهٔ آبم که در اندیشهٔ دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی‌ست من ساخته از خاک کویرم که بمیرم خاموش مکن آتش افروخته‌ام را بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

چو کوه دید غرض دریاست، به رود اجازهٔ رفتن داد ز دوست دست‌کشیدن گاه، غرور نیست؛ فداکاری‌ست

به روی آینهٔ پر غبار من بنویس: بدون عشق جهان جای زندگانی نیست

تو مهتابی و من مرداب، خوشحالم که امشب هم مرا از دور می‌بینی تو را از دور می‌بوسم

شیرینی فراق کم از شور وصل نیست گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

ای عشق! چه در شرح تو جز «عشق» بگوییم

کاش دست دوستی هرگز نمی‌دادی به من «آرزوی وصل» از «بیم جدایی» بهتر است

این دعایی‌ست که رندی به من آموخته است بار ما را نه بیفزا، نه سبک‌تر گردان! غنچه‌ای را که به پژمرده شدن محکوم است تا شکوفا نشده، بشکن و پرپرگردان من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

ای ترس! تو را شکر، که با این همه تردید یک‌بار نیاویختم از سقف طنابی

هر که ویران کرد ویران شد در این آتش‌سرا هیزم اول پایهٔ سوزاندن خود را گذاشت

خبر نداشتن از حال من، بهانهٔ توست بهانهٔ همهٔ ظالمان شبیه هم است

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی اکنون ز تو با ناامیدی چشم می‌پوشم اکنون ز من با بی‌وفایی دست می‌شویی آیینه خیلی هم نباید راستگو باشد من مایهٔ رنج تو هستم، راست می‌گویی

یا از لهیب مکر حسودان به دور باش یا مثل من بسوز و بساز و صبور باش اهل نظر تواضع بی‌جا نمی‌کنند در چشم اهل کبر سراپا غرور باش بی‌اعتنا به سنگ زدن‌ها در این مسیر همچون قطار در تب و تاب عبور باش روشن نمی‌شود به چراغی جهان؛ ولی یادآور حقیقت پیدای نور باش این خانه جای زندگی جاودانه نیست آمادهٔ شکستن تنگ بلور باش

من که در تُنگ برای تو تماشا دارم با چه رویی بنویسیم غم دریا دارم؟ دل پر از شوق رهایی‌ست، ولی ممکن نیست به زبان آورم آن را که تمنا دارم چیستم؟! خاطرهٔ زخم فراموش شده لب اگر باز کنم با تو سخن‌ها دارم با دلت حسرت هم صحبتی‌ام هست، ولی سنگ را با چه زبانی به سخن وادارم؟ چیزی از عمر نمانده‌ست، ولی می‌خواهم خانه‌ای را که فروریخته بر پا دارم