بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد

گر عقل پشت حرف دل «اما» نمی‌گذاشت تردید پا به خلوت دنیا نمی‌گذاشت از خیر هست و نیست دنیا به شوق دوست می‌شد گذشت، وسوسه اما نمی‌گذاشت

دلواپس گذشته مباش و غمت مباد من سال‌هاست هیچ نمی‌آورم به یاد بی‌اعتنا شدم به جهان بی‌تو آنچنان کز دیدن تو نیز نه غمگین شوَم نه شاد

تمام خانه سکوت و تمام شهر صداست!

هر که ویران کرد ویران شد در این آتش‌سرا هیزم اول پایهٔ سوزاندن خود را گذاشت

راز من است غنچهٔ لب‌های سرخ تو راز مرا برای کسی بازگو مکن

تو زیبایی و زیبایی در اینجا کم گناهی نیست هزاران سنگ خواهد خورد در مرداب ماه اینجا

تو از کی عاشقی؟ این پرسش آیینه بود از من خودش از گریه‌ام فهمید مدت‌هاست، مدت‌هاست

هرگز دو لفظ را مترادف گمان مکن جایی که عشق نیست؛ «جدایی»، «فراق» نیست

توبه کن! هرگز برای توبه کردن دیر نیست

گر جوابم را نمی‌گویی، جوابم کن به قهر گاه یک دشنام از صدها دعا شیرین‌تر است سنگدل! من دوستت دارم، فراموشم مکن بر مزارم این غبار از سنگ هم سنگین‌تر است

به روی آینهٔ پر غبار من بنویس: بدون عشق جهان جای زندگانی نیست

هم دعا کن گره از کار تو بگشاید عشق هم دعا کن گره تازه نیفزاید عشق!

اهل نظر تواضع بی‌جا نمی‌کنند در چشم اهل کبر سراپا غرور باش

دل به هر کس که رسیدیم سپردیم ولی قصهٔ عاشقی ما سروسامان نگرفت

خودشناسی قدم اول عاشق شدن است وای بر یوسف اگر ناز زلیخا بکشد

پر از هراس و امیدم، که هیچ حادثه‌ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست ز دست عشق به جز خیر برنمی‌آید وگرنه پاسخ دشنام، مهربانی نیست!

مپرس حال مرا! روزگار یارم نیست جهنمی شده‌ام، هیچ‌کس کنارم نیست

آیینه‌ای و آه که هرگز برای تو فرقی نمی‌کند چه کسی عاشقت شده‌ست

پر می‌کشی و وای به حال پرنده‌ای کز پشت میلهٔ قفسی عاشقت شده‌ست