بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

موج با تجربهٔ صخره به دریا برگشت کمترین فایدهٔ عشق پشیمانی ماست

فراموشش نخواهم کرد چون دریا که موسی را

آن روز اگر خود بال خود را می‌شکستم اکنون نمی‌گفتم بمانم یا نمانم؟! قفل قفس باز و قناری‌ها هراسان دل کندن آسان نیست! آیا می‌توانم؟!

بامت بلند باد که دلتنگی‌ات مرا از هرچه هست غیر تو بیزار کرده است

اگر نبوسم حسرت، اگر ببوسم شرم شب خجالت من از لب تو در راه است

حق من این زندگی نبود، خدایا! جان مرا زودتر بگیر، الهی...

شعلهٔ انفس و آتش‌زنهٔ آفاق است «غم» قرار دل پرمشغلهٔ عشاق است جام «می» نزد من آورد و بر آن بوسه زدم آخرین مرتبهٔ مست شدن اخلاق است بیش از آن شوق که «من» با لب ساغر دارم لب «ساقی» به دعاگویی من مشتاق است بعد یک عمر قناعت دگر آموخته‌ام: عشق گنجی‌ست که افزونی‌اش از انفاق است باد مشتی ورق از دفتر عمر آورده‌ست عشق، سرگرمی سوزاندن این اوراق است!

که هیچ حادثه‌ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست

غنچه‌ای را که به پژمرده شدن محکوم است تا شکوفا نشده، بشکن و پرپرگردان من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

به خاکستر نشاندی، سوختی تا ساختی ما را!

به نسیمی همهٔ راه به هم می‌ریزد کی دل سنگ تو را آه به هم می‌ریزد؟ سنگ در برکه می‌اندازم و می‌پندارم با همین سنگ زدن، ماه به هم می‌ریزد عشق بر شانهٔ هم چیدن چندین سنگ است گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد آه! یک روز همین آه تو را می‌گیرد گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد

چه خواهد کرد با ما عشق؟! پرسیدیم و خندیدی فقط با پاسخت پیچیده‌تر کردی معما را

من با یقین کافر، جهان با شک مسلمان با این حساب اهل جهنم فرق دارند بر من به چشم کشتهٔ عشقت نظر کن پروانه‌های مرده با هم فرق دارند

خسته‌ام، مثل درختی که از آذرماهش

شبی به لطف بیا بر مزار من شاید... بروید آن گل سرخی که بر مزارم نیست

با عقل خود از عشق سخن گفتم و خندید آری! خبر از بی‌خبری خواسته بودم

من از روزی که دل بستم به چشمان تو می‌دیدم که چشمان تو می‌افتند دنبال دلی دیگر به هرکس دل ببندم بعد از این خود نیز می‌دانم به جز اندوه دل کندن ندارد حاصلی دیگر

فرقی نمی‌کند چه برایم نوشته دوست گیرم که ناسزاست ولی دستخط اوست آیینه‌وار خیره به‌تنهایی توام آری! سکوت ساده‌ترین راه گفتگوست این درس را ز عشق تو آموختم که گاه راه وصال، دست کشیدن ز جست‌وجوست هرکس به‌قدر وسع خریدار یوسف است سرمایه شکسته‌دلان چیست؟ آرزوست بیچاره ما که گرچه عزیزیم نزد خلق چیزی که پیش دوست نداریم آبروست

به مسجد آمدم و ناامید برگشتم دل از مشاهدهٔ تلخی ریا بیزار صدای قاری و گلدسته‌های پژمرده اذان مرده و دل‌های از خدا بیزار به خانه‌ام بروم؟ خانه از سکوت پر است