بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

حکایت منِ در مشت روزگار دچار پرنده‌ای‌ست که پیش از رها شدن مرده‌ست

غنچه‌ای را که به پژمرده شدن محکوم است تا شکوفا نشده، بشکن و پرپرگردان من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

بر سر خوان تو تنها کفر نعمت می‌کنیم! سفره‌ات را جمع کن ای عشق! مهمانی بس است!

خلق دل‌سنگ‌اند و من آیینه با خود می‌برم بشکنیدم دوستان! دشنام پنهانی بس است

روزی همین مردم که سنگم می‌زنند از رشک نام مرا با اشک روی سنگ می‌خوانند این ماهی افتاده در تُنگ تماشا را پس کی به آن دریای آبی‌رنگ می‌خوانند؟!

گاهی قناری‌ها اگر در باغ هم باشند مانند مرغان قفس دلتنگ می‌خوانند کنج قفس می‌میرم و این خلق «بازرگان» مرگ مرا چون «قصه‌ها» نیرنگ می‌خوانند

سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند

ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی می‌کند

این قدر میندیش به دریا شدن ای رود هرجا بروی باز گرفتار زمینی

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

خبرترینْ خبرِ روزگار، بی‌خبری‌ست خوشا که مرگ کسی را خبر نخواهد کرد

رودم و با گریه دور می‌شوم از خویش از همه آزرده‌ام، چگونه نگریم؟

تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه‌کار کرده است

ای زندگی بردار دست از امتحانم چیزی نه می‌دانم نه می‌خواهم بدانم

گاهی فقط سکوت سزای سبکسری‌ست

چیزی از عمر نمانده‌ست، ولی می‌خواهم خانه‌ای را که فروریخته بر پا دارم

دل پر از شوق رهایی‌ست، ولی ممکن نیست به زبان آورم آن را که تمنا دارم

چند روز از عمر گل‌های بهاری مانده است ارزش جان کندن گل‌ها در این یک‌چند چیست؟

دل از سیاست اهل ریا بکن، خود باش هوای مملکت عاشقان سیاسی نیست

به فکر هیچ‌کسی جز خودت مباش ای دل که خودشناسی تو جز خداشناسی نیست