بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

من این تکرار را چون سیلی امواج بر ساحل تحمل می‌کنم هرچند جانکاه است و جانفرساست در این فکرم که در پایان این تکرار پی در پی اگر جایی برای مرگ باشد! زندگی زیباست

یک عمر دویدیم و به جایی نرسیدیم یک آه کشیدیم و رسیدیم به معراج

چشم‌انتظار حادثه‌ای ناگهان مباش با مرگ زندگی کن و با زندگی بمیر

گفت تا کی صبر باید کرد؟ گفتم چاره چیست؟! دیدم این پاسخ، از آن پرسش سؤالی‌تر شده است

هر نگاهی می‌تواند خلوتم را بشکند کوزهٔ تنهایی روحم سفالی‌تر شده است

تنگ آب از روزهای قبل خالی‌تر شده است زندگی در دوستی با مرگ عالی‌تر شده است

باز اگر دیوانه‌ای سنگی به من زد شاد باش خاطر آیینهٔ ما از کسی دلگیر نیست

همچنان در پاسخ دشنام می‌گویم سلام عاقلان دانند دیگر حاجت تفسیر نیست

من آن طبیب زمین‌گیر زار و بیمارم که هرچه زهر به خود می‌دهم نمی‌میرم

می‌رسد و می‌گذرد زندگی آه که هر دم نفسی هست و نیست

چند روز از عمر گل‌های بهاری مانده است ارزش جان کندن گل‌ها در این یک‌چند چیست؟

خوشبخت آن دلی که گناه نکرده را در پیشگاه لطف تو اقرار کرده است تنها گناه ما طمع بخشش تو بود ما را کرامت تو گنه‌کار کرده است

چشم بیهوده به آیینه شدن دوخته‌ای اشک آن روز که آیینه شد از چشم افتاد

اعتبار سر بلندی در فروتن بودن است چشمه شد فواره وقتی بر سر خود پا گذاشت

هر که ویران کرد ویران شد در این آتش‌سرا هیزم اول پایهٔ سوزاندن خود را گذاشت

وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی می‌کند سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست

ساقی! همه بخشودهٔ یک گوشهٔ چشمیم! آنجا که تو باشی چه حسابی چه کتابی؟!

مثل اناری که از درخت بیفتد در تب و تاب رسیدنِ به کمالم هر رگ من رد یک ترک شده بر تن منتظر یک اشاره است سفالم هرکه جگرگوشه داشت خون به جگر شد در جگرم آتش است! از که بنالم؟!

زمستان نیز رفت اما بهارانی نمی‌بینم بر این تکرار در تکرار پایانی نمی‌بینم به دنبال خودم چون گردبادی خسته می‌گردم ولی از خویش جز گردی به دامانی نمی‌بینم چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی‌قیمت! که غیر از مرگ، گردن‌بند ارزانی نمی‌بینم

ای کاش سنگی در کنار سنگ‌ها بودم آوخ که من کوهم ولی دوروبرم خالی‌ست فرمانروایی خانه بر دوشم، محبت کن ای مرگ! تابوتی که با خود می‌برم خالی‌ست