بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

من آسمان پر از ابرهای دلگیرم اگر تو دلخوری از من، من از خودم سیرم

هرکه جگرگوشه داشت خون به جگر شد در جگرم آتش است! از که بنالم؟!

گیرم که جوان گشت زلیخا به چه قیمت؟

جهان بی‌عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد این‌جاست

اعتبار سر بلندی در فروتن بودن است چشمه شد فواره وقتی بر سر خود پا گذاشت

حق با تو بود هرچه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا ای عشق! ای حقیقت باورنکردنی! افسانه‌ای بساز خود از داستان ما

حق با تو بود هرچه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا ای عشق! ای حقیقت باورنکردنی! افسانه‌ای بساز خود از داستان ما

بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن

به دریا می‌زنم! شاید به سوی ساحلی دیگر مگر آسان نماید مشکلم را مشکلی دیگر

فرقی میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همهٔ سنگریزه‌ها

دنبال عشق گشتم و چیزی نیافتم جوینده‌ای که گم شده یابندهی تو نیست

شبیه ساده‌دلان باورت نمی‌کردم اگر دروغ تو این‌قدر دلفریب نبود

تلخ است روزگار، مگر با بهانه‌ای پیدا کنیم دلخوشی کودکانه‌ای ای عشق! سر بزن به دل سنگ من که گاه روید ز سنگفرش خیابان جوانه‌ای گر چشم دوختم به تماشای این و آن می‌خواستم که از تو بیابم نشانه‌ای هرجا که خیره می‌شوم انگار عکس توست ما را کشانده‌ای به چه تاریکخانه‌ای از جور روزگار کسی بی‌نصیب نیست دیوانه‌ای گرفته به کف تازیانه‌ای

بی‌وفا درختان را هنوز ای برف! شوق برگ و باری هست زمستان گرچه طولانی‌ست، آخر نوبهاری هست مرا در قلب خود کُشتی و از دنیای خود راندی گمان می‌کردم ای بی‌رحم بین ما قراری هست تمنای وفاداری مرا هرگز نبود از تو ولی ای‌بی‌وفا از بی‌وفا هم انتظاری هست چو در قلب تو می‌تازند بعد از من رقیبانم به یادآور که در صحرای آغوشت مزاری هست اگر یک عمر هم در بستر آرامشت باشی بدان ای رود! در پایان راهت آبشاری هست

زیان اگر همهٔ سود آدم از دنیاست جدال خلق چرا بر سر زیاد و کم است

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم چیزی که دیگر برنخواهد گشت زیبایی است راز مرا از چشم‌هایم می‌توان فهمید این گریه‌های ناگهان از ترس رسوایی است این خیره ماندن‌ها به ساعت‌های دیواری تمرین برای روزهایی که نمی‌آیی است شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

اینکه «مردم» نشناسند تو را غربت نیست غربت آن است که «یاران» ببرندت از یاد

عاقبت راز دلم را به لبانش گفتم شاید این بوسه به نفرت برسد، شاید عشق

یک روز، دو دلباخته بودیم من و تو! اکنون تو ز من دلزده‌ای! من ز تو دلتنگ

شادم تصور می‌کنی وقتی ندانی لبخندهای شادی و غم فرق دارند