بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

ملال‌آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می‌گیرد

جهان بی‌عشق چیزی نیست جز تکرار یک تکرار

آخرین لبخند او هم غرق خواهد شد در آب ماه در مرداب این شب‌ها هلالی تر شده است

شاید فقط عاشق بداند «او» چرا تنهاست: کامل‌ترین معنا برای عشق تنهایی است.

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند

تو سبز ماندی و من برگ‌برگ خشکیدم که آنچه داشت شقایق به سینه کاج نداشت

به این نتیجه رسیدم که سجده کردن من به جز مبارزه با آفریدگارم نیست

مزن تیر خطا! آرام بنشین و مگیر از خود تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت

طوافم لحظهٔ دیدار چشمان تو باطل شد من اما همچنان در فکر دور باطلی دیگر

عشق بر شانهٔ هم چیدن چندین سنگ است گاه می‌ماند و ناگاه به هم می‌ریزد

چیزی از عمر نمانده‌ست، ولی می‌خواهم خانه‌ای را که فروریخته بر پا دارم

گاهی فقط سکوت سزای سبکسری‌ست

زمانه غیر زبان قفس نمی‌داند بمان که «پرنزدن» حیلهٔ رهایی ماست

زمستان گرچه طولانی‌ست، آخر نوبهاری هست

با این‌که فکر می‌کنم انسان مخیّر است راضی شدن به بازی تقدیر بهتر است

درختان را هنوز ای برف! شوق برگ و باری هست زمستان گرچه طولانی‌ست، آخر نوبهاری هست

هر نگاهی می‌تواند خلوتم را بشکند کوزهٔ تنهایی روحم سفالی‌تر شده است

باز اگر دیوانه‌ای سنگی به من زد شاد باش خاطر آیینهٔ ما از کسی دلگیر نیست

در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم یک قطرهٔ آبم که در اندیشهٔ دریا افتادم و باید بپذیرم که بمیرم یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم این کوزه ترک خورد! چه جای نگرانی‌ست من ساخته از خاک کویرم که بمیرم خاموش مکن آتش افروخته‌ام را بگذار بمیرم که بمیرم که بمیرم

خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می‌خواهد که من می‌میرم از این درد و درمانی نمی‌بینم