بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

روزگاری دل سپردن‌ها دلیل عشق بود اینک اما دل بریدن‌ها گواهی دیگر است درددل کردن

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟ زنده‌ام بی‌تو همین‌قدر که دارم نفسی از جدایی نتوان گفت به‌جز آه سخن بعد از این در دل من، شوق رهایی هم نیست این هم از عاقبت از قفس آزاد شدن وای بر من که در این بازی بی‌سود و زیان پیش پیمان‌شکنی چون تو شدم عهدشکن باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن تو اگر یوسف خود را نشناسی عجب است ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن

بی‌قرار توأم و در دل تنگم گله‌هاست آه! بی‌تاب شدن عادت کم‌حوصله‌هاست مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست آسمان با قفس تنگ چه فرقی دارد؟ «بال» وقتی قفس پر زدن چلچله‌هاست بی‌تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست باز می‌پرسمت از مسئلهٔ دوری و عشق و سکوت تو جواب همهٔ مسئله‌هاست

وضع ما، در گردش دنیا چه فرقی می‌کند زندگی یا مرگ، بعد از ما چه فرقی می‌کند ماهیان روی خاک و ماهیان روی آب وقت مردن، ساحل و دریا چه فرقی می‌کند سهم ما از خاک وقتی مستطیلی بیش نیست جای ما اینجاست یا آنجا چه فرقی می‌کند یاد شیرین تو بر من زندگی را تلخ کرد تلخ و شیرین جهان اما چه فرقی می‌کند هیچ‌کس هم‌صحبت تنهایی یک مرد نیست خانهٔ من با خیابان‌ها چه فرقی می‌کند مثل سنگی زیر آب از خویش می‌پرسم مدام ماه پایین است یا بالا چه فرقی می‌کند؟ فرصت امروز هم با وعدهٔ فردا گذشت بی‌وفا! امروز با فردا چه فرقی می‌کند

مرداب زندگی همه را غرق می‌کند ای عشق همتی کن و دست مرا بگیر ای مرگ می‌رسی به من اما چقدر زود ای عشق می‌رسم به تو اما چقدر دیر شیرینی فراق کم از شور وصل نیست گر عشق مقصد است خوشا لذت مسیر

قصهٔ فرهاد دنیا را گرفت ای پادشاه دل به دست آوردن از کشورگشایی بهتر است

به‌جای سرزنش من به او نگاه کنید دلیل سر به هوا گشتن زمین ماه است

بی‌تو هر لحظه مرا بیم فروریختن است مثل شهری که به روی گسل زلزله‌هاست باز می‌پرسمت از مسئلهٔ دوری و عشق و سکوت تو جواب همهٔ مسئله‌هاست

یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا تنگ در آغوش بگیرم که بمیرم

از جور روزگار کسی بی‌نصیب نیست دیوانه‌ای گرفته به کف تازیانه‌ای

نمی‌گریم برای عمر از کف رفته‌ام، اما به حال آرزوهای محال خویش می‌گریم

تمنای وفاداری مرا هرگز نبود از تو ولی ای‌بی‌وفا از بی‌وفا هم انتظاری هست

اگر در اصل دین حبّ است و حبّ در اصل دین، بی‌شک به‌جز دلدادگی هر مذهبی مشتی خرافات است

بی‌اعتنا شدم به جهان بی‌تو آنچنان کز دیدن تو نیز نه غمگین شوَم نه شاد

چشم آهو چه مگر گفت به سرپنجهٔ شیر که شد از صید پشیمان و سرافکند به زیر

خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم ما عاشق توایم همین است ماجرا

من دهان باز نکردم که نرنجی از من مثل زخمی که لبش باز به لبخند نشد

مثل نوری که به سوی ابدیت جاری است قصه‌ای با تو شد آغاز که پایان نگرفت

تو آهوی رهای دشت‌های سبزی اما من پلنگ سنگی دروازه‌های بستهٔ شهرم

می‌دانم ای فرشته که باور نمی‌کنی شب‌های قصه‌گویی و شهزادگی گذشت