بریده‌هایی از کتاب گزینه‌ی اشعار فاضل نظری

با آن‌که بی‌دلیل رها می‌کنی مرا آن‌قدر عاشقم که نمی‌پرسمت چرا؟ در پیچ‌وتاب عشق، به معنای هجر نیست رودی ز رود دیگر اگر می‌شود جدا خون می‌خوریم در غم و حرفی نمی‌زنیم ما عاشق توایم همین است ماجرا خوش باد روح آن‌که به ما کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا حق با تو بود هرچه بکوشد نمی‌رسد شیر نفس‌بریده به آهوی تیزپا ای عشق! ای حقیقت باورنکردنی! افسانه‌ای بساز خود از داستان ما

من کجا بیشتر از حق خودم خواسته‌ام؟ مرگ حق است، به من حق مرا برگردان!

آب طلب نکرده همیشه مراد نیست گاهی بهانه‌ای‌ست که قربانی‌ات کنند

مثل عکس رخ مهتاب که افتاده در آب در دلم هستی و بین من و تو فاصله‌هاست

با من که به دیدار تو مشتاقم و محتاج حرفی بزن ای قلب مرا برده به تاراج

راز من است غنچهٔ لب‌های سرخ تو راز مرا برای کسی بازگو مکن

روز خلقت در گِل ما شوق دیدار تو بود از همان آغاز ما را کم‌تحمل ساختند

دنیا دو روز بیش نبود و عجب گذشت! روزی به امر کردن و روزی به التماس

چشمی حقیقت بین کنار کعبه می‌گفت «محرم» فراوان است، اما «محرمی» نیست

من از خوش‌باوری در پیلهٔ خود فکر می‌کردم خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می‌گیرد

آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده‌ست دل به یک لحظهٔ کوتاه به هم می‌ریزد آه! یک روز همین آه تو را می‌گیرد گاه یک کوه به یک کاه به هم می‌ریزد

غزل صدای سخن عشق است و یادگاری که با جاودانگی در این گنبد دوّار گره خورده است. آمیختن ذات غزل با عشق شاید بزرگ‌ترین موهبتی باشد که نصیب این گونهٔ ادبی شده است.

درددل کردن برای چشم ظاهربین خطاست آنچه با آیینه خواهم گفت آهی دیگر است

از جور روزگار کسی بی‌نصیب نیست دیوانه‌ای گرفته به کف تازیانه‌ای

نباید سرنوشت صبر من بیهودگی باشد

چه بر ما رفته است ای عمر؟ ای یاقوت بی‌قیمت! که غیر از مرگ، گردن‌بند ارزانی نمی‌بینم زمین از دلبران خالی‌ست یا من چشم‌ودل‌سیرم؟ که می‌گردم ولی زلف پریشانی نمی‌بینم خدایا عشق درمانی به غیر از مرگ می‌خواهد که من می‌میرم از این درد و درمانی نمی‌بینم

ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی

دیگر از گل‌های پرپر خاک گلدان پر شده‌ست دوک نخ‌ریسی بیاور یوسف مصری ببر شهر از بازار یوسف‌های ارزان پر شده‌ست شهر گفتم!؟ شهر! آری شهر! آری شهر! شهر از خیابان! از خیابان! از خیابان پر شده‌ست

بیچاره آهویی که صید پنجهٔ شیری‌ست بیچاره‌تر شیری که صید چشم آهویی

مزن تیر خطا! آرام بنشین و مگیر از خود تماشای شکاری را که از دست تو خواهد رفت