بریده‌هایی از کتاب عشق و دوستی همه را جذب کنید!

اگر به طور ساختگی هر وضعیتی را موقتی، مجزا و کم اهمیت جلوه دهید، بلافاصله می‌توانید طرز فکر هر کسی را نسبت به آن دگرگون کنید. با آن که شرایط تعیین کننده این است که چطور باید از این متد به بهترین شکل ممکن استفاده کنیم، اما اگر بتوانید دست کم یکی از تصورات بالا را ایجاد کنید، به طرز مؤثری از واکنش ناخوشایند طرف مقابل خواهید کاست. همچنین، وقتی خبر غیرمنتظره‌ای را به کسی می‌دهید، باید این عوامل را مد نظر داشته باشید.

اغلب، سه باور زیر موجب می‌شوند تا فردی از واقعه‌ای در زندگی خود ناراحت و نگران شود: ۱. او احساس می‌کند این واقعه دائمی‌و همیشگی است. ۲- او احساس می‌کند این واقعه بسیار حاد است، به این معنی که او واقعه را مهم‌تر از آنچه به‌راستی هست، تصور می‌کند. و ۳- او احساس می‌کند این واقعه بر کلیهٔ جوانب زندگی وی تأثیر می‌گذارد، یعنی کلیهٔ عرصه‌های زندگی او را مورد هجوم و تجاوز قرار می‌دهد.

احساس گناه بسیار مخرب است و مسبب بسیاری از رفتارهای خود ویرانگرانه است. به عبارت دیگر، عذاب وجدان ناشی از گناه موجب می‌شود تا فرد گناهکار خود را به نابودی بکشاند.

تمرکز بر مشکلی خارجی تحقیقات متعدد نشان می‌دهند وقتی تهدیدی خارجی در بین باشد، مردم اختلافات خود را کنار می‌گذارند و با یکدیگر متحد می‌شوند. وقتی پای یک دشمن خارجی در میان باشد، جنگ‌های داخلی، اختلافات اجتماعی و اغتشاشات داخلی متوقف می‌شوند. بر عکس، اگر هیچ تهدید خارجی وجود نداشته باشد، افراد تمرکزشان را به هم معطوف می‌کنند و به جان یکدیگر می‌افتند! سریع‌ترین راه برای ایجاد همکاری میان دو نفر این است که: الف – توجه شان را به یک موضوع خارجی معطوف کنیم، و/یا ب – گروه خود را درمقابل گروهی دیگر به رقابت مشغول کنید.

چرا فقط می‌خواهید اوضاع را به شکل سابق برگردانید وقتی می‌توانید رابطه‌تان را از گذشته نیز بهتر کنید؟ اگر به او ثابت کنید چطور رابطه تان از گذشته نیز بهتر خواهد شد، قدم بزرگی برداشته‌اید. در غیر این صورت، اگر او بخواهد شما را ببخشد، با خود فکر می‌کند به رابطه‌ای مخدوش و متزلزل باز خواهد گشت که هر زمان ممکن است فرو بپاشد. هیچ کس نمی‌خواهد قایق نجات خود را رها کند و به یک کشتی شکسته پناه برد. اما اگر به او نشان دهید که اوضاع تغییر کرده است و چطور به تعهد و رابطهٔ خود بیش از پیش پایبند شده‌اید، او چیزی بهتر از آنچه از دست داده است، به دست می‌آورد.

هرگاه نسنجیده سخن گفتید، می‌توانید با استفاده از روند سه مرحله‌ای زیر به سرعت اوضاع را رو به راه کنید: ۱- فردیت زدایی ۲- عذرخواهی و به گردن گرفتن تقصیر، و ۳- اعتراف به عاملی که موجب ضعف اعصاب و عدم تسلط شما بر خودتان شده است.

مرحلهٔ ۲: متقاعد کردن متقابل: تو پشت من را بخاران، من هم پشت تو را می‌خارانم روان‌شناسی به نام رابرت جیالدینی، اصلی را در روان‌شناسی تحت عنوان متقاعد کردن متقابل ارائه داد که گویای این است: «اگر شما به خاطر من عقیده‌تان را راجع به چیزی عوض کنید، چنانچه در آینده از من بخواهید که عقیده‌ام را دربارهٔ چیزی عوض کنم، بیشتر راغب به این کار خواهم بود.» بنابراین، اگر کسی بداند که در گذشته شما را نسبت به عقیده‌ای متقاعد کرده است، او نیز به‌طور متقابل تمایل بیشتری برای پذیرش عقیدهٔ شما خواهد داشت. علاوه بر این، شما با اجرای قانون متقاعد کردن متقابل، یک قانون بسیار مؤثر دیگر را نیز تحقق می‌بخشید، یعنی شما با پذیرش توصیه و اندرز او نشان می‌دهید که به قضاوت او اعتماد دارید و به عقیده‌اش احترام می‌گذارید.

اگر بخواهید با داد و فریاد حرف خود را به کرسی بنشانید، ممکن است در آن لحظه برندهٔ میدان شوید، اما در اصل شکست خورده‌اید، زیرا دفعهٔ بعد که مسأله‌ای به وجود آید طرف مقابل بیشتر لجاجت خواهد کرد و علت این امر این است که او احساس می‌کند از احترام کمتری نزد شما برخوردار شده است. بنابراین، اگر به اصل و ریشهٔ قضیه پرداخته و آن را اصلاح کنید، از بروز مشکلات جانبی در آینده جلوگیری به عمل خواهید آورد. در حقیقت، بعضی وقت‌ها فرد بیشتر از آن که کار درست را انجام بدهد، مایل است که حق به جانب به نظر برسد، یعنی او می‌خواهد کار را به شیوهٔ پیشنهادی خودش به انجام برساند و ثابت کند که باهوش‌تر است، حتی اگر این کار به ضررش تمام شود! بنابراین، اگر شما به این شخص نشان دهید که برایش ارزش و احترام قائلید، به‌طور طبیعی نظرش متوجه آن چیزی می‌شود که به‌راستی اهمیت دارد؛ و آن عبارت است از: برقرار کردن رابطه‌ای صمیمانه، به جای سلطه‌جویی و اثبات برتری در این رابطه.

اگر فردی که با وی اختلاف نظر دارید بر این باور باشد که احترام فراوانی برایش قائلید، هیچ وقت بر سر مسائل جزیی با شما درگیر نمی‌شود. حقیقت این است که هیچ کس، هیچ وقت به خاطر جوراب‌هایی که روی زمین افتاده است، رنگ آشپزخانه، یا این که کجا غذا بخورد، داد وقال به راه نمی‌اندازد. ما به این دلیل جر و بحث می‌کنیم که می‌خواهیم این حق را داشته باشیم که خودمان را مطرح کنیم، بر عقاید و باورهای خود صحه بگذاریم و موجودیت خودمان را به اثبات برسانیم. بنابراین، اگر کسی بداند که برایش ارزش و احترام قائلید، همیشه این نیاز را احساس نمی‌کند که با این رفتارها موجودیت خودش را به اثبات برساند.

به همین دلیل است که مهمانداران هواپیما به شما می‌گویند: " در صندلی خود جای بگیرید!" و نمی‌گویند: " بشینید!" اگر از شما درخواست شود تا در صندلی خود جای بگیرید، شما موضع دفاعی به خودتان نمی‌گیرید زیرا این درخواست موجب می‌شود شما روی چیزی کنترل و تسلط داشته باشید- شما می‌خواهید صندلی خودتان را تحت کنترل و تسلط خود درآورید. اما اگر مهماندار به شما بگوید که بنشینید، کنترل را به دست خودش گرفته است. این تفاوت ظریف در زبان، تأثیر به سزایی در تجزیه و تحلیل درخواست از سوی ما دارد.

می‌شه لطفاً دستکش دستتون کنین؟! چگونه به یک نفر تذکر می‌دهید کاری را انجام دهد وقتی می‌دانید او از این تذکر شما ناراحت و مکدر می‌شود؟ بهترین شیوه‌ای که در این مواقع می‌توان به کار برد این است که به او بگویید از نظر شما اشکالی ندارد اگر او آن کار را بکند. برای مثال، فرض کنید به یک مغازهٔ ساندویچ فروشی رفته‌اید و شخصی که پشت پیشخوان ایستاده، دستکش در دست ندارد. او با دست‌های خود از مشتریان پول گرفته و زمین را پاک کرده است و اینک با همان دست‌ها می‌خواهد برایتان ساندویچ درست کند! اگر به او بگویید: " لطفاً دستکش دستت کن! " اهانت آمیز نیست، اما اگر تصور می‌کنید ممکن است از این حرف ناراحت شود تنها کافی است بگویید: " اگه نمی‌خوای، لازم نیست دستکش دستت کنی! " به این ترتیب، او ممکن است دستکش‌هایش را به دست کند زیرا به او «دستور داده نشده»، اما او می‌فهمد که موظف به انجام این کار است.

وقتی رفتارهای کسی با محرک‌های ناخوشایند پیوند می‌خورد و خاطراتی منفی در ذهنش تداعی می‌شود، او به طور ناخودآگاه احساس نامطلوبی نسبت به رفتاری که درگذشته برایش خوشایند بوده است، پیدا می‌کند. نحوهٔ اجرای این شیوه به این ترتیب است: هر وقت فردی کاری را انجام می‌دهد که از آن خوشتان نمی‌آید باید آن کار را با یک محرک ناخوشایند پیوند دهید تا تداعی منفی در ذهنش شکل گیرد. شما می‌توانید این کار را به طرق مختلفی انجام دهید: برای مثال به او خاطرنشان کنید که رفتارهای وی شما را عذاب می‌دهد، یا به او یادآور شوید وقتی چنین رفتاری از او سر می‌زند به‌راستی از وی ناامید و مأیوس می‌شوید. به این ترتیب، در زمانی کوتاه، این رفتار او در نظرش منفی جلوه می‌کند.

اگر شما برای خودتان احترام قائل نباشید، نمی‌توانید به هیچ فرد دیگری احترام بگذارید.

هرچه ما بیشتر خودمان را باور داشته باشیم، دیگران را نیز بیشتر باور خواهیم داشت. ما دنیا را از طریق تصویری که از خودمان در ذهن ساخته‌ایم، می‌شناسیم و وقتی این تصویر ناهنجار باشد، روابط ما نیز ناهنجار خواهد شد.

برای این که کسی حتی از شدیدترین انتقادی که از وی به عمل می‌آورید دلگیر نشود، تنها کاری که باید بکنید این است که آن را به خودتان نسبت دهید. برای این منظور، ابتدا به او بگویید که از کاری که می‌کند خوشتان می‌آید و سپس، نظرتان را تغییر دهید و به او بگویید دلتان می‌خواهد که او، آن را به طریق دیگری انجام دهد. او فقط زمانی ممکن است از انتقاد شما ناراحت شود که آن را به خودش نسبت دهد یا به اصطلاح، آن را به خودش بگیرد. اما زمانی که مسؤولیت را متوجه خودتان بدانید، او به هیچ وجه ناراحت و دلگیر نخواهد شد.

بهترین راه برای مقابله با ایرادهای نابه‌جا و انتقادهای نامعقول این است که مسیر گفت و گو را عوض کنیم و غرور شخص را ارضا نماییم. برای این منظور، به سادگی از این شخص تشکر کنید و از او بخواهید شما را در رسیدن به بهترین نتیجهٔ ممکن، راهنمایی کند.

صد سال آزگار هم چنین پیشنهادی رو نمی‌خوام! اگر پیشنهادی به شما ارائه شده که به هیچ وجه مایل نیستید حتی لحظه‌ای درباره‌اش فکر کنید، و از طرفی هم نمی‌خواهید طرف مقابل را از خودتان برنجانید، به او چنین بگویید: " راستش، شما سومین فردی هستین که در هفتهٔ گذشته این پیشنهاد رو به من داده! منظورتون رو کامل درک می‌کنم، اما نمی‌دونم چرا دلم به این کار رضا نمی‌ده! " اگر به او بفهمانید که دیگران هم همین پیشنهاد را به شما داده‌اند و شما آن را نپذیرفته‌اید، او دیگر از این که نظرش را رد می‌کنید آنچنان ناراحت نمی‌شود، زیرا آن را فقط به خودش نسبت نمی‌دهد.

به سه علت ممکن است فردی بدون دلیلی آشکار از شما متنفر باشد: ۱- او احساس می‌کند شما از وی متنفرید. ۲- او به طریقی شما را تهدیدی برای خودش احساس می‌کند. و ۳- شما او را به یاد خصلت‌هایی از خودش می‌اندازید که وی از آن‌ها بیزار است. راه حل این است که کاری کنید تا این شخص احساس خوبی نسبت به خودش داشته باشد و این امر به طرق زیر امکان پذیر است: او را تحسین کنید، او را بر آن دارید که به طریقی به شما کمک کند، و نقایص و کاستی‌های خودتان را به وی ابراز کنید. به این ترتیب، یک اصل روان‌شناسی مؤثر به وقوع می‌پیوندد و آن هنگامی‌است که وی به طور ناخودآگاه تلاش می‌کند احساساتش را نسبت به شما اصلاح و تعدیل کند زیرا شما باعث شده‌اید که او احساس خوبی نسبت به خودش داشته باشد؛ بنابراین، شما باید فرد خوبی باشید.

متنفر بودن از کسی که نه تنها ما را دوست دارد، بلکه برایمان احترام نیز قائل است، بسیار بسیار دشوار است. آیا تا به حال برایتان پیش آمده که مورد تعریف و تمجید کسی قرار بگیرید که زیاد از وی خوشتان نمی‌آید؟ یا پیش آمده که چنین شخصی نصیحت شما را جویا شود؟ (اگر او به عقیدهٔ شما احترام نمی‌گذاشت، بعید بود با شما مشورت کند!) ناگهان شما خودتان را موظف می‌دانید که احساساتتان را نسبت به وی بازنگری و تعدیل نمایید. زیرا اگر او فردی نادان باشد و پند و اندرز ما را جویا شود، به این معناست که او نسبت به کارهایی که می‌کند واقف نیست و برای اندرز گرفتن نزد ما آمده است. در این حالت، ما ترجیح می‌دهیم طرز فکرمان را نسبت به وی تعدیل کرده و نتیجه گیری کنیم که شاید او آن طور که تصور می‌کردیم، آدم بدی نباشد! این پدیده در روان‌شناسی علاقهٔ متقابل نامیده می‌شود. اگر مطلع شویم که کسی ما را تحسین می‌کند، به ما احترام می‌گذارد، و ما را دوست دارد، ما نیز به‌طور متقابل تمایل می‌یابیم که چنین احساساتی نسبت به وی داشته باشیم.

پیش گیری از بروز اختلاف، بسیار راحت‌تر از خاتمه بخشیدن به آن است.