بریده‌هایی از کتاب عشق و دوستی همه را جذب کنید!

با وجود این که عقاید ما متفاوت است، اما به این علت میان ما اختلاف به وجود می‌آید که هر کس از یک زاویهٔ ثابت به موضوع نگاه می‌کند. هیچ کس بر سر «مسائل» مشاجره نمی‌کند، بلکه علت اصلی مشاجرات، اثبات اصول، ارزش‌ها و موجودیت شخص است. ابتدا احترام متقابل را برقرار کنید. سپس، مرحلهٔ متقاعد کردن متقابل را اجرا نمایید و به دنبال آن، نظر این فرد را در کنار نظر خود مورد بررسی قرار دهید. در آخر، به سادگی خواستهٔ خودتان را مطرح کنید.

اگر می‌خواهید کسی را بر آن دارید که مطابق خواستهٔ شما عمل کند، می‌توانید به راحتی با استفاده از یک راهکار روان‌شناسی به مقصود خود نائل شوید. این راهکار متشکل است از: برقرار کردن احترام، استفاده از پشتیبانی مثبت، به کارگیری تداعی منفی، و اجرای قانون اثبات اجتماعی با استفاده از هدایت از طریق الگوسازی.

با اجرای سه مرحلهٔ زیر می‌توانید رابطه تان را با فردی که از تعادل روحی و روانی برخوردار نیست، به‌طور کامل بهبود ببخشید: ۱- کاری کنید تا او احساس ارزش و اهمیت کند. ۲- نشان دهید که به وی اعتماد دارید، و ۳- احساس مسؤولیت و آزادی را در او تقویت کنید.

در صورتی باید دوطرف را رو در رو کنید که اختلافی خانوادگی پیش آمده باشد، زیرا به این ترتیب احساسات مثبت شدیدی میان آن‌ها رد و بدل خواهد شد، اما در دیگر موارد، این کار زیاد توصیه نمی‌شود، بنابراین، هر کدام از دوطرف را جداگانه ملاقات کنید

اگر خشم کاهش یابد امکان رسیدن به توافق به طرز چشمگیری افزایش می‌یابد.

داد زدن، تهمت وارد کردن، و ژست‌های تنفر آمیز موجب خواهد شد که اختلاف و کدورت همواره بر جای ماند

اگر دوطرف به جای منطق از روی احساس واکنش نشان دهند، بعید به نظر می‌رسد وضعیت ذهنی خوبی برقرار شود. تا زمانی که اشخاص از روی دلیل و منطق وارد عمل نشوند هیچ راهکاری مؤثر نخواهد بود. اگر شخصی تحت تأثیر احساسات و به ویژه احساس خشم قرار گیرد، قواعد طبیعی به سرعت ناپدید می‌شوند.

که ما دوست نداریم محدود شویم و آزادی خود را از دست بدهیم. اگر به کسی حالی کنید در آینده نمی‌تواند کاری را انجام دهد، او قدر چیزی را که در حال حاضر دارد یا می‌تواند به دست آورد، بیشتر می‌داند و برای حفظ آن تلاش می‌کند.

طبیعت بشر به گونه‌ای است که اغلب تمایل دارد درنگ و تعلل کند تا شرایط بهتری فراهم گردد یا خودش از حال و حوصلهٔ بهتری برای انجام کار برخوردار شود. بنابراین، بسیار اهمیت دارد که ضرب الاجل تعیین کنیم و به فرد بفهمانیم اگر اکنون وارد عمل نشود، دیگر هیچ وقت چنین فرصتی را به دست نمی‌آورد.

طبیعت بشر به گونه‌ای است که اغلب تمایل دارد درنگ و تعلل کند تا شرایط بهتری فراهم گردد یا خودش از حال و حوصلهٔ بهتری برای انجام کار برخوردار شود. بنابراین، بسیار اهمیت دارد که ضرب الاجل تعیین کنیم و به فرد بفهمانیم اگر اکنون وارد عمل نشود، دیگر هیچ وقت چنین فرصتی را به دست نمی‌آورد.

اگر کسی از حق انتخاب یا گزینه‌های متعددی برخوردار باشد، احساس قدرت می‌کند. و اگر هر یک از دوطرف بر این باور باشد که با مراجعه به جایی دیگر یا صبر کردن معاملهٔ بهتری نصیبش می‌شود، نمی‌توانید اختلاف را برطرف کنید. تنها زمانی می‌توانید همکاری ایشان را جلب کنید که آن‌ها تصور کنند در صورت درنگ و دست دست کردن، بیشتر متضرر می‌شوند.

طبیعت بشر به گونه‌ای است که چیزهای کمیاب را طلب می‌کند. ما چیزی را که نمی‌توانیم به دست آوریم، دوست داریم و به چیزی که برای دستیابی به آن مجبوریم تلاش کنیم، بیشتر علاقه داریم.

انصاف بر اساس نیازها و خواسته‌های فرد معنا می‌یابد.

آنچه درست است اغلب با آنچه منصفانه است تفاوت دارد، و شاید تساوی هیچ ربطی به درستی نداشته باشد. برای مثال، چگونه یک پیتزا و یک سالاد را میان دو نفر به طور مساوی قسمت می‌کنید؟ بدیهی است که باید نصف از هر یک را به هر نفر بدهید. اما اگر یکی از آن‌ها نسبت به لاکتوز حساسیت داشته باشد چطور؟ دراین صورت، با وجود این که تساوی را رعایت کرده‌اید، اما درست عمل نکرده‌اید! بنابراین، می‌توان نتیجه گرفت که انصاف بر اساس نیازها و خواسته‌های فرد معنا می‌یابد.

اختلاف زمانی ایجاد می‌شود که بدون منطق بخواهید از چیزی ایراد بگیرید.

مخالفت کردن با دیگران کاری بس ساده است و اگر بخواهید سوژه‌ای را برای مخالفت کردن بیابید هیچ وقت با کمبود مواجه نخواهید شد. اما مردم دانا و هوشیار به جای این کار، به دنبال موضوعی می‌گردند که بر سر آن توافق و تفاهم دارند، و به عقاید و رفتارهای دیگران احترام می‌گذارند یا دست کم آن را تحمل می‌کنند!

بسیاری از مردم با افرادی که اصول و عقاید بسیار متفاوتی با ایشان دارند، دوست هستند و این یک حقیقت غیر قابل انکار است. رمز این دوستی، در پیش نکشیدن اختلاف عقیده است. این روش، اغلب، مؤثر و بی نقص واقع می‌شود

همهٔ ما برای اصلاح و تربیت به فرصت نیاز داریم، و بهترین راه برای هدایت کردن یک فرد این است که رابطهٔ خود را با او حفظ کنیم تا سرانجام او سر به راه شود.

کاری کنید تا آن‌ها بر سر علایق مشترک و موضوعاتی که بر سر آن تفاهم دارند، گفت و گو کنند.

یادم می‌آید یک روز که می‌خواستم این طرح را برای یکی از همکارانم توضیح دهم تصمیم گرفتم تا کمی‌با او شوخی کنم. وقتی او وارد دفتر کارم شد و نشست، کمی‌میوه تعارفش کردم. او لحظه‌ای درنگ کرد و سپس با لحنی مردد گفت:" نمی‌خوام، متشکرم! " من که متوجه تردید او شده بودم یک سیب آبدار برداشتم و وقتی دیدم دوستم خیال دارد نظرش را تغییر دهد به وی گفتم: " می‌دونی از چه چیزت خوشم میاد؟ ازاین که تو آدم دمدمی‌مزاجی نیستی و وقتی تصمیمی‌رو می‌گیری ازش برنمی‌گردی! تو مرد مصممی‌هستی! " بعد از این که این را گفتم، او دیگر نتوانست درخواست میوه کند – به طوری که خودش بعد از آن اقرار کرد – زیرا این کار موجب می‌شد تا ذهنیت من نسبت به وی عوض شود. البته، من نگذاشتم این وضعیت زیاد ادامه پیدا کند و وقتی مطلب را برایش روشن کردم، او با ولع به جان یک هلو افتاد!