بریده‌هایی از کتاب حرف بزن

«اینجا جایی است که اگر جرأتش را داشته باشید، می‌توانید روح‌تان را پیدا کنید. می‌توانید آن بخشی از وجودتان را لمس کنید که تا قبل از این هیچ‌وقت جرأت نگاه کردن به آن را نداشتید. اینجا نیایید که از من بخواهید به شما نشان بدهم چطور چهره بکشید. از من بخواهید که به شما کمک کنم راه‌تان را پیدا کنید.»

«اگر گیج و درمانده شده‌اید، باید وقت بگذارید و آثار بزرگان را مطالعه کنید.»

اگر الان هنر را یاد نگیرید، هیچ‌وقت نفس کشیدن را یاد نخواهید گرفت!!!»

می‌گوید: «به تنها کلاسی که به شما یاد می‌دهد چطور زنده بمانید، خوش آمدید!» بعد ادامه می‌دهد: «به کلاس هنر خوش آمدید!»

عشق یا نفرت فکر کن، یا لذت یا خشم؛ به هر چیزی که احساسی در تو به وجود می‌آورد و باعث می‌شود کف دستت عرق کند یا انگشت‌های پایت منقبض شود. روی همان حس تمرکز کن. وقتی آدم‌ها برون‌ریزی نکنند، اعضای بدن‌شان یکی یکی شروع می‌کند به مردن. اگر بدانی چند نفر از آدم بزرگ‌ها از درون مرده‌اند، شوکه می‌شوی. روزهای‌شان را می‌گذرانند، بدون اینکه بدانند که هستند. فقط منتظرند تا یک حملهٔ قلبی یا سرطان یا یک کامیون از راه برسد و کارشان را تمام کند. این غم‌انگیزترین چیزی است که می‌دانم.»

اگر الان هنر را یاد نگیرید، هیچ‌وقت نفس کشیدن را یاد نخواهید گرفت!!!

«اینجا جایی است که اگر جرأتش را داشته باشید، می‌توانید روح‌تان را پیدا کنید. می‌توانید آن بخشی از وجودتان را لمس کنید که تا قبل از این هیچ‌وقت جرأت نگاه کردن به آن را نداشتید. اینجا نیایید که از من بخواهید به شما نشان بدهم چطور چهره بکشید. از من بخواهید که به شما کمک کنم راه‌تان را پیدا کنید.»

«به تنها کلاسی که به شما یاد می‌دهد چطور زنده بمانید، خوش آمدید!» بعد ادامه می‌دهد: «به کلاس هنر خوش آمدید!»

همهٔ مزخرفاتی که در تلویزیون دربارهٔ ارتباط برقرار کردن و ابراز احساسات می‌شنوی، دروغ است. هیچ‌کس واقعاً نمی‌خواهد چیزی را که باید بگویی، بشنود.

من به یک دوست جدید نیاز دارم. به یک دوست فقط برای همین دوره. نه یک دوست واقعی یا خیلی صمیمی، از آنهایی که با هم لباس رد و بدل می‌کنند و قربان‌صدقهٔ هم می‌روند و شب‌ها در خانهٔ هم می‌خوابند. فقط یک دوست الکی و یک‌بارمصرف. دوست به عنوان یک‌جور لوازم جانبی؛ فقط برای اینکه احساس حماقت نکنم و احمق به نظر نرسم.

کلاس پنجم خیلی راحت می‌گذشت؛ هم آن‌قدر بزرگ شده بودم که بتوانم بدون مامان بیرون خانه بازی کنم، هم برای بیرون زدن از محوطهٔ اطراف خانه هنوز بچه بودم. این اندازه محدودیت، بهترین شکل آزادی بود

آقای فریمن: «کارت بهتر شده، اما هنوز به قدر کافی خوب نشده. این شبیه یک درخت است، اما یک درخت متوسط، معمولی و خسته‌کننده است که هر روز شبیهش را می‌بینیم. باید توی آن زندگی بدمی. کاری کن که خم شود؛ درخت‌ها انعطاف‌پذیر هستند تا نشکنند. زخمی‌اش کن. یک شاخهٔ کج و کوله به آن بده. درخت بی‌نقص وجود ندارد. اصلاً هیچ‌چیز بی‌نقص نیست. عیب و نقص‌ها جذاب هستند. درخت باش.»

فکر می‌کند می‌داند مشکل کار کجاست. می‌گوید: «تخیلت فلج شده. باید یک سفر بروی.»

همه‌شان شروع می‌کنند به فحش دادن به او. این سلام و احوال‌پرسی عجیب و غریب مخصوص پسرهای ورزشکاری است با صورت‌هایی پر از جوش‌های دوران بلوغ.

سینی غذایم را سر می‌دهم جلو و می‌گذارم که زنبورهای کارگر آشپزخانه پرش کنند.