بریده‌هایی از کتاب افکار بارز

دوای رنج در درون است؛ داروی رنجم را از همان اول در درون خود داشتم، اما از آن استفاده نکردم. بیماری‌ام از درونم سرچشمه می‌گرفت ولی متوجه آن نشدم، تا این لحظه. حالا می‌بینم که نور را نخواهم جست مگر اینکه مثل شمع، سوختِ خودم باشم و خودم را بسوزانم.

انعطاف، زندگی است؛ منعطف باش. زنده‌بودن یعنی نرمی و انعطاف‌داشتن؛ وقتی آدم می‌میرد، سخت می‌شود. انعطاف، زندگی است و سخت‌شدن یعنی مرگ، چه بدن مطرح باشد، چه ذهن و چه روح.

انعطاف، زندگی است؛ منعطف باش. زنده‌بودن یعنی نرمی و انعطاف‌داشتن؛ وقتی آدم می‌میرد، سخت می‌شود. انعطاف، زندگی است و سخت‌شدن یعنی مرگ، چه بدن مطرح باشد، چه ذهن و چه روح.

«تو هم مثل این فنجان پر از نظرهای خودت هستی. اگر اول فنجانت را خالی نکنی، چطور می‌توانی چای من را بچشی؟»

«معلم حقیقت رو ارائه نمی‌ده؛ معلم راهنماست، به حقیقتی اشاره داره که هر شاگرد خودش باید اون رو پیدا کنه. معلم خوب فقط شتاب‌دهنده است.

در باب ارزش ذهن باز؛ فایدهٔ فنجان، به خالی‌بودن آن است.

هیچ‌وقت در مخالفت مستقیم با هیچ مشکلی نباش بلکه از راه نوسان‌کردن همراهش، آن را کنترل کن.

زندگی، فرایندی همیشه در حال تکامل است. پس آدم باید در این فرایند جریان داشته باشد و کشف کند چطور خودش را محقّق کند و گسترش بدهد.

روزی مردی دانا به ملاقات یکی از استادان ذن رفت تا از او دربارهٔ ذن سؤال کند. وقتی استاد حرف می‌زد، مرد دانا پی‌درپی حرف او را قطع می‌کرد که نظر خودش را دربارهٔ این و آن بیان کند. بالاخره استاد ساکت شد و شروع کرد به ریختن چای برای مرد دانا. استاد فنجان را پر کرد و همین‌طور چای ریخت تا فنجان سرریز شد. مرد دانا گفت: «بس است. فنجان پر شده و نمی‌شود بیشتر در آن چای ریخت.» استاد ذن جواب داد: «تو هم مثل این فنجان پر از نظرهای خودت هستی. اگر اول فنجانت را خالی نکنی، چطور می‌توانی چای من را بچشی؟»

رؤیاها واقعیت‌های آینده هستند؛ رؤیاهای دیروز اغلب واقعیت‌های فردا هستند.

در غرور، ترس و نداشتن اعتمادبه‌نفس هست؛ غرور اهمیت برتریِ جایگاه فرد در نظر دیگران را نشان می‌دهد. در غرور، ترس و نداشتن اعتمادبه‌نفس هست، چون وقتی هدف کسی زیاد تکریم‌شدن باشد و به چنین جایگاهی هم برسد، خودکار دچار ترس ازدست‌دادن جایگاهش می‌شود. پس حفظ جایگاهش مهم‌ترین نیاز به نظر می‌آید و این باعث اضطراب می‌شود.

زندگیِ کامل، زندگیِ ساده است؛ زندگیِ ساده، حیات بی‌آلایش است که در آن سود کنار گذاشته شود، زرنگی رها شود، خودخواهی از بین برود و هوس‌ها کاسته شوند. حیاتِ کامل است که ناقص به نظر می‌آید و آکندگی‌ای که خالی به نظر می‌رسد.

بودن در اکنون؛ گوش کن. آیا می‌توانی صدای باد را بشنوی؟ آیا می‌توانی آوازخواندن پرندگان را بشنوی؟ باید بشنوی. ذهنت را خالی کن. می‌دانی آب چطور فنجان را پر می‌کند؟ خودش فنجان می‌شود. باید به هیچ‌چیز فکر نکنی. باید هیچ بشوی.

آدم در زندگی می‌تواند چیزهای زیادی به دست بیاورد، البته اگر آماده باشد به‌خاطرش چیزهای زیادی را فراموش کند.

در باب نیاز به ذخیره‌نگه‌داشتن چیزی؛ در هیچ چیزی با تمامیت روح وارد نشو. همیشه باید چیزی را پیش خودت نگه داری

به نظر می‌رسد میل شدید نه‌تنها فرصت‌های خود، بلکه استعدادهای خود را هم می‌آفریند.

تفکر همیشه ناقص است؛ تفکر همیشه ناقص است و هیچ‌گاه کامل نیست. فکر پاسخ حافظه است و حافظه همیشه ناقص است چون حافظه نتیجهٔ تجربه است؛ بنابراین فکر، واکنش ذهنی است که تحت‌تأثیر تجربه قرار گرفته است.

آنچه چند ماه پیش حقیقت فرض می‌کردم شاید اکنون آن‌طور نباشد. حقیقت، جاده‌ای بی‌راه هست؛ حقیقت، جاده‌ای بی‌راه است. جاده‌ای که جاده نیست. ابراز تامی است که پیش و پس ندارد. چطور می‌شود شیوه‌ها و سیستم‌هایی وجود داشته باشد برای رسیدن به چیزی که زنده است؟ به چیزی که ایستا و ثابت و مرده است می‌توان راه پیدا کرد، آن هم راهی قطعی، ولی نه به چیزی که زنده است

زندگی اثر احساسات است؛ زندگی همان چیزی است که احساساتمان بر سرمان می‌آورند.

کنی، انرژی‌ات صرف فکرکردن می‌شود و دیگر نمی‌توانی ببینی و بشنوی. به‌جای نگاه‌کردن مستقیم به حقیقت، به صورت‌ها (نظریه‌ها) چنگ می‌اندازی و بیشتر و بیشتر خودت را گیر می‌اندازی و در نهایت خود را در تله‌ای ناگشودنی گرفتار می‌کنی. مفاهیم و تحقق خود؛ به‌جای وقف‌کردن زندگی خود به تحققِ مفهومی از آنچه باید باشی، خودت را محقق کن. فرایند بلوغ به این معنا نیست که اسیر مفهوم‌پردازی شوی بلکه رسیدن به تحقق چیزی است که در درونی‌ترین