بریده‌هایی از کتاب افکار بارز

تفکر همیشه ناقص است؛ تفکر همیشه ناقص است و هیچ‌گاه کامل نیست. فکر پاسخ حافظه است و حافظه همیشه ناقص است چون حافظه نتیجهٔ تجربه است؛ بنابراین فکر، واکنش ذهنی است که تحت‌تأثیر تجربه قرار گرفته است.

آنچه چند ماه پیش حقیقت فرض می‌کردم شاید اکنون آن‌طور نباشد. حقیقت، جاده‌ای بی‌راه هست؛ حقیقت، جاده‌ای بی‌راه است. جاده‌ای که جاده نیست. ابراز تامی است که پیش و پس ندارد. چطور می‌شود شیوه‌ها و سیستم‌هایی وجود داشته باشد برای رسیدن به چیزی که زنده است؟ به چیزی که ایستا و ثابت و مرده است می‌توان راه پیدا کرد، آن هم راهی قطعی، ولی نه به چیزی که زنده است

زندگی اثر احساسات است؛ زندگی همان چیزی است که احساساتمان بر سرمان می‌آورند.

کنی، انرژی‌ات صرف فکرکردن می‌شود و دیگر نمی‌توانی ببینی و بشنوی. به‌جای نگاه‌کردن مستقیم به حقیقت، به صورت‌ها (نظریه‌ها) چنگ می‌اندازی و بیشتر و بیشتر خودت را گیر می‌اندازی و در نهایت خود را در تله‌ای ناگشودنی گرفتار می‌کنی. مفاهیم و تحقق خود؛ به‌جای وقف‌کردن زندگی خود به تحققِ مفهومی از آنچه باید باشی، خودت را محقق کن. فرایند بلوغ به این معنا نیست که اسیر مفهوم‌پردازی شوی بلکه رسیدن به تحقق چیزی است که در درونی‌ترین

مفاهیم (انتزاع) مفاهیم و درک؛ اگر مفاهیم را یاد بگیری و برای کسب اطلاعات تلاش کنی، درک نمی‌کنی و فقط توضیح می‌دهی. وقتی فرد در حال فکرکردن است، از چیزی که سعی می‌کند بفهمد دور می‌ایستد. خود را از مفاهیم رها کن و حقیقت را با چشم‌های خودت ببین؛ حقیقت همین‌جا و همین‌حالاست؛ برای دیدن آن فقط یک چیز لازم است: توانایی پذیرش و آزادی، آزادی پذیرابودن و مقیدنبودن به ایده‌ها و مفاهیم و از این قبیل. می‌توانیم همین‌طور تمرین و تکرار کنیم، تحلیل کنیم، در کلاس شرکت کنیم و... تا صورتمان از عصبانیت بنفش

به این نتیجه رسیده‌ام که بزرگترین یاری نهایتاً خودیاری است؛

چیزی در قبال چیزی؛ فقط در قبال چیزی است که چیزی دیگری به دست می‌آید، نه چیزی در قبال هیچ.

فقط در زمان دشواری، محرومیت، یا ناگواری است که ذهنم به کار می‌افتد و دربارهٔ وضعیتم فکر می‌کند.

وقتی آزادی روانی وجود دارد که آدم هر راهی را خواست، برود.

رؤیاها واقعیت‌های آینده هستند؛ رؤیاهای دیروز اغلب واقعیت‌های فردا هستند.

شرطی‌شدن اجازه نمی‌دهد واقعیت را ببینیم

آن‌هایی که به دست می‌آورند، از دست می‌دهند.

پاداش انجام؛ فقط انجام‌دهنده است که یاد می‌گیرد

برای زیستنِ اکنون، باید برای دیروز مرده باشی؛ برای درک اکنون و زندگی‌کردنش، باید برای همهٔ چیزهای دیروز بمیریم. دائماً با هر تجربهٔ جدید خود بمیر؛ در حالت آگاهی، ناگزیری با توجه به آنچه هست باشی.

بروس لی اطاعت کورکورانه از قدرت بیرونی را نمی‌پذیرفت. او انسان‌ها را تشویق می‌کرد خود و حیاتشان را بالاترین ارزش‌هایشان در نظر بگیرند و در ستایش هنرمند زندگی نوشته بود که با قضاوت خویش زندگی می‌کند و حاضر است به‌تنهایی در مقابل سنت و عقیدهٔ رایج بایستد. به‌گفتهٔ لی: «ما به آنچه تقلید می‌کنیم بیشتر اعتقاد داریم تا به آنچه خودمان می‌آفرینیم» و نتیجه‌اش این است که تشویق می‌شویم (و انتخاب می‌کنیم) پاسخ اضطراب‌آورترین سؤال‌هایمان را از هرکسی جز خودمان بخواهیم. افراد بی‌شماری نمی‌دانند به چه‌کسی اعتماد کنند، به غرایز خود شک دارند و دربارهٔ آینده‌شان مردد هستند. با صدور مجوز مسلط‌شدن دیگران یا تصمیم‌گیری دربارهٔ اینکه مشکلات واقعی کدام‌ها هستند، روح افراد دچار سوءتغذیه شده و ذهن‌ها از پیشرفت باز مانده‌اند.

در جست‌وجوی حقیقت، پرسشگری مستقل ضروری است نه اتکا به دیدگاه دیگران و کتاب‌ها.

پیام اصلی‌اش این بود که ذهن و نگرش و حواس خود را منعطف و پذیرا نگه دارید و درعین‌حال توانایی تفکر نقادانه را در خود پرورش دهید. این فرایند پرسش و مباحثه و تمرین نه‌تنها منتج به شناخت نقاط قوت و ضعف می‌شود، بلکه منجر به کشف حقایقی اساسی می‌شود که به فرد اجازه می‌دهد رشد کند و به هماهنگی و وحدتِ روح و ذهن و بدن دست یابد.

آموزه‌های بروس هم آموزه بودند و هم نبودند؛ شغلش معلمی نبود ولی بزرگ‌ترین معلمی بود که در عمرم شناخته‌ام. ـ استرلینگ سیلیفنت

بروس در نقش معلم هنرهای رزمی استعدادی خارق‌العاده داشت. اغلب می‌گفت: «معلم حقیقت رو ارائه نمی‌ده؛ معلم راهنماست، به حقیقتی اشاره داره که هر شاگرد خودش باید اون رو پیدا کنه. معلم خوب فقط شتاب‌دهنده است

معلم حقیقت رو ارائه نمی‌ده؛ معلم راهنماست، به حقیقتی اشاره داره که هر شاگرد خودش باید اون رو پیدا کنه. معلم خوب فقط شتاب‌دهنده است.