بریده‌هایی از کتاب سیروسلوک، منزل چهارم؛ تخلیه (پیراستن)

پاک‌سازی و تهذیب نفس، واجب شرعی است.

آدم متکبّر، آبروی دیگران را فدای ارضای تکبّرش می‌کند و از اینکه آبروی دیگران را ریخته و صفت رذیله‌اش را ارضاء کرده، خوشحال است

افراد متدیّن، نماز می‌خوانند، روزه می‌گیرند و مقیّد به ظواهر شرع هستند، اما تقیّد به رفع صفات رذیله در بین آنان نادر است، زیرا توجه ندارند که حتی یک صفت رذیله، مانع عاقبت به‌خیری است و از هر نوع بیماری جسمی و از هر میکروب و هرگونه سرطانی، بدتر و خطرناک‌تر است. بسیاری از افراد در این زمینه غافلند و خود را بیمار نمی‌دانند که در پی درمان باشند.

حضرت موسی (ع) از پروردگار متعال سؤال کرد: در آن روزی که جز سایهٔ عرش تو سایه‌ای نیست، چه کسانی شایستگی دارند تا آنان را در سایهٔ عرش خود نگاه‌داری؟ خداوند سبحان در پاسخ به پیامبر خود، چند دسته را ذکر فرمود، امّا به‌عنوان اوّلین و مهم‌ترین گروه فرمود: ای موسی! آن‌هایی که دل‌های پاکی دارند

کسی بخواهد به تربیت مورد نظر قرآن‌کریم و عترت طاهره (ع) دست یابد، چاره‌ای جز ریشه‌کن کردن رذائل اخلاقی و جایگزین نمودن فضائل اخلاقی به جای آن‌ها ندارد.

خودخواهی، غرور، حسادت، ریا، دنیاگرایی، تکبّر، حرص و بخل، در وجود آدمی اجازهٔ تخلّق وی به اخلاق الهی و نیل به مقام آدمیت را نمی‌دهد و او را به عناد، لجاجت و ایستادگی در مقابل حق وادار می‌سازد؛ که در نهایت مانع رستگاری و حسن عاقبت وی خواهد شد.

سعادت و رستگاری فقط و فقط از آنِ کسی است که توانسته درخت رذالت را از دل بکند؛ و شقاوت و نگون‌بختی از آنِ کسی است که صفت رذیله‌ای بر دلش حکم‌فرما باشد.

پیامبر اکرم (ص) از جانب خداوند آمده، با معجزه هم آمده، معجزه‌اش هم قرآن است، آن قرآنی که سراسر حکمت است. برای چه آمده؟ آمده است برای اینکه آدم بسازد.

قرآن، در یک کلام، کتاب اخلاق است. پیامبر اکرم (ص) نیز معلّم اخلاق و معلّم پرورش و آموزش بشریّت است و مأموریّت دارد که با بهره‌گیری از قرآن، آدمیان را به مقام آدمیّت برساند.