بریده‌هایی از کتاب کشتن مرغ مینا

خود من جز آنچه در مجله تایم و یا هرچه در خانه به دستم می‌رسید می‌خواندم، چیزی نمی‌دانستم و با آن پیشرفت لاک‌پشتی مدرسهٔ می‌کمب که می‌بایستی در آن مثل شتر آسیا دائماً دور خودم بچرخم، احساس می‌کردم که مغبون شده‌ام. از چه چیز مغبون شده‌ام نمی‌دانستم، ولی می‌توانستم باور کنم که آنچه دولت آلاباما برایم درنظرگرفته فقط دوازده سال ملال لاینقطع است.

آدم‌هایی پیدا می‌شند که... که اون‌قدر غصهٔ اون دنیا رو دارند که هیچ‌وقت یاد نمی‌گیرند تو این دنیا چه‌جور باید زندگی کرد.

آگه کسی به تو لقب بدی داد، لازم نیست بهت بربخوره. این لقب به تو صدمه نمی‌زنه، برعکس نشون میده که خود گوینده از لحاظ اخلاقی چقدر فقیره.

هرگز، هرگز، هرگز در بازپرسی سؤالی نکنید که جواب آن را از پیش نمی‌دانید.

لازم نیست آدم هرچه بلده نشون بده. نه خوبه که آدم به خودش بباله، نه مردم از کسی که بیشتر از آن‌ها چیز بلده خوششون میاد. این کار عصبانیشون میکنه.

آتیکوس میگه خدا بنده‌هاشو همون‌قدر دوست داره که اون‌ها خودشون رو.

مرغ مینا واسه مردم آواز میخونه، نه محصول کسی را میخوره و نه تو انبار ذرت لانه می‌سازه. آزارش به هیچ‌کس نمیرسه و فقط از ته دل چهچهه می‌زنه. پیداست که کشتنش گناه داره.

ترسیدید مجبور بشید با کارهایی که کردید روبرو بشید؟ نخیر آقا، ترسیدم با کارهایی که نکرده‌ام روبرو بشم.

وجدان آدم تنها چیزیه که نمیتونه تابع نظر اکثریت باشه.

خدا بنده‌هاشو همون‌قدر دوست داره که اون‌ها خودشون رو.