بریده‌هایی از کتاب فلسفی زیستن

«اگر مشتاق فلسفه‌ورزی هستید، خود را مهیّا سازید که در ابتدای راه، مورد ریشخند مردمان واقع شوید.»

«آگاهی از خطا، نخستین گام در مسیر رهایی از آن است.»

«بگذارید چنگال تیز فلسفه خطاهای خودتان را بخراشد و بزداید تا اینکه در انتقاد از خطاهای دیگران، دستاویزتان قرار گیرد.» سنکا

«شوریدگی‌ها زاییده نمی‌شوند مگر آن زمان که تحقق امیال یک شخص، به ناکامی ختم شود.»

«آن داوری را محو کنید، آنگاه می‌بینید که خودِ آسیب نیز از میان رفته است.»

وقوع حوادث در اختیار ما نیست، اما برای بروز حداکثرِ توان ما، بستر مناسبی را فراهم می‌کند. این حوادث برای ما موضوعیت ندارند، آنچه که از این وقایع درک و دریافت می‌کنیم و گزینش‌های آگاهانهٔ ما در قبال آنها، مسئلهٔ اساسی‌ست. اساساً رخدادهای بیرونی به خودیِ خود معنایی ندارند، درک و دریافت و در نهایت داوریِ ماست که به آنها معنا می‌بخشد و به امری نیک یا نکوهیده تبدیلشان می‌کند.

باید به خاطر بسپاریم که شادمانی، بیش از آنکه از دلِ وقایع حادث شود، از تعبیر و تفسیر ما بر وقایع حاصل می‌شود.

«درونتان را جست‌وجو کنید. سرچشمهٔ شادی همانا در درون شماست؛ همواره مستعدِ جوشیدن، فقط اگر کندوکاو کنید.» بهترین خودتان را تجسم کنید، به درونتان رجوع کنید، آیا می‌توانید تصور کنید از بهترین حالت شما، چگونه شخصی پدید می‌آید؟ شخصی که مناسب‌ترین تصمیم را در هر شرایط اتخاذ می‌کند، خطا از او سرنمی‌زند و به نوعی شکست‌ناپذیر است.

«همانا رنج‌کشیدن از آنچه در اختیار ما نیست، بس عبث است.»

توان خود را معطوف کنید به آنچه که در دایرهٔ اختیار شماست: هر رویداد اتفاقی را بپذیر و بهترین را از میان آن بَرکش.

ابداً اهمیتی ندارد که در اجتماع چه جایگاهی دارید و آنچه بر تن می‌کنید کت‌وشلوار و کراوات و جوراب است یا یک صندل‌پوش هستید، بنا به‌باور اپیکتتوس، آنچه که موضوعیت دارد ذات و شخصیت شماست.

اتفاقات، موجبات شادمانی یا تیره‌بختی ما را فراهم نمی‌کنند، بلکه تعبیر و تفسیری که ما بر آن حوادث می‌گذاریم، عامل شادمانی یا یأس ماست.

برای شکفتن و برومند شدن، به عواملی که خارج از اراده و کنترل ماست نیازی نداریم. برای بالیدن، تنها کنش‌هایی اهمیت دارد که برای انجام آنها، حق انتخاب داریم.

«آن زمانی توانستم در سفر دور و درازم به سرمنزل مقصود برسم که کشتی‌ام غرق شد و من تاب آوردم». زنو، اهل شهر سیتیوم

سنکا می‌گوید: «آن کامیابی‌ای که بی‌رنج حاصل شده، در برابر وزش یک نسیم نیز تاب نمی‌آورد.»

تا جایی که ممکن است می‌باید فاصلهٔ میانِ آنکه می‌توانستیم باشیم با آنکه در این لحظه هستیم را کاهش دهیم.

در هر چالشی، یک فرصت رشد نهفته است.

پدیده‌ها همواره در حال دگرگونی‌اند، حتی همین زمانی که این سطور را می‌خوانید، به‌کوتاهی این لحظه واقف باشید. در یک چشم برهم‌زدن، از کف رفته است. این لحظه را با کل روز، کل هفته و کل طول عمر خود قیاس کنید. پدیده‌ها موقتی‌اند، شما نیز دگرگون خواهید شد. همهٔ مردمانی که پیش از شما زیسته‌اند را در نظر مجسّم کنید و نیز تمام انسان‌هایی که پس از شما قدم به کرهٔ خاکی خواهند گذاشت. زاویهٔ دید خود را به‌پهنای تاریخ نسل آدمی گسترش دهید. می‌بینید؟ همه‌چیز پدید می‌آید و رو به زوال می‌رود، هیچ‌چیز جاودانه نیست.

انسان حاضر است همه چیزش را بدهد، تا زنده بماند. اما تا زنده است، عمرش را بر باد می‌دهد و از یاد می‌برد که هر لحظه ممکن است از آن محروم شود.

فراموش می‌کنیم که فناپذیریم.