بریده‌هایی از کتاب اشک و لبخند

حقیقت، پرده‌ی اشک را که مانع از لبخندتان گردیده، خواهد درید.

زیبایی آن است که چون بدان نظر کنی، گویی از ژرفای وجودت دستی برآمده تا در آغوشش کشد. زیبایی آن است که جسم، آن را دشوار می‌پندارد، ولی روح آن را گوارا می‌‌‌‌بیند. زیبایی، هماهنگی میان اندوه و شادمانی است. زیبایی همان است که در حال پوشیدگی، آن را می‌بینی و در سکوت، آن را می‌شنوی. زیبایی آن است که در مقدس ترین اجزای خویشتنِ آدمی پدید می‌آید و در ماورای پندار او پایان می‌پذیرد...

همچون شکفتن گل ها، لبخندی زد

شکوفه جز با مردن نمی‌تواند به زندگی بازگردد و محبت، تنها پس از جدایی عظمت می‌یابد.

ثروت را دیدم که نزد انسان ولخرج، منشاء شر و بدی و نزد انسان بخیل، برانگیزاننده حسرت مردمان بود اما نزد انسان فرزانه، مال و ثروتی ندیدم.

تهیدستان مسکین را دیدم که می‌کارند و توانگران ثروتمند را که درو می‌کنند و می‌خورند.

پرسیدم: ما کجاییم ای جوانی؟ گفت: در دشت سرگردانی! دیده بگشا! گفتم: بیا بازگردیم. تنهایی به هراسم می‌افکند و دیدن ابرها و درختان بی برگ، جانم را اندوهگین می‌کند. گفت: درنگ کن! که سرگشتگی، آغاز معرفت است.

چیزی یافتم که با مال خریدنی نیست. چیزی که نه اشک‌های پاییز آن را زایل تواند کرد و نه اندوه زمستان آن را تواند کشت. چیزی که نه دریاچه‌های سوییس می‌تواند آن را به وجود آورد و نه گردشگاه‌های ایتالیا. چیزی یافتم که در پی شکیبایی، در بهار زنده می‌گردد و در تابستان به بار می‌نشیند... آری، در آن میان معنای محبت را دریافتم.

عصرگاهان؛ شکوفه گلبرگ‌هایش را درهم می‌کشد، اشتیاقش را در برمی‌گیرد و می‌آرامد؛ و چون سپیده فرا می‌رسد، لب می‌گشاید تا بوسه‌ی خورشید را دریابد. از این رو زندگی‌ گل‌ها، همه اشتیاق وصال است و اشک و لبخند.