بریده‌هایی از کتاب اشک و لبخند

آن کس که در عرصه‌ی روزگار، روزها را دگرگون نکند، برده‌ی ایام خواهد بود

چقدر به زنده بودن مشتاقیم. و زندگی چقدر از ما دور است!...

آزادی حقیقی را دیدم که به تنهایی در پسِ کوچه‌ها راه می‌پیمود. حلقه بر هر دری می‌کوفت و پناه می‌جست و کسی پاسخش نمی‌داد. در حالی که ابتذال با هیبت و شکوهِ بسیار در حرکت بود و مردمان آزادی‌اش می‌نامیدند.

کجایی جان شیرینم؟ تاریکی مرا دربرگرفته و ناامیدی بر من چیره گشته است. لبخند بزن تا جان دوباره گیرم. در هوا تنفس کن تا زنده شوم.

نخستین نگاه شریک زندگی، همچون لحظه‌ای است که خداوند، هستی را گفت: پدید آی.

شاعر حلقه‌ی اتصال میان این جهان و جهان واپسین است.

آه! لبخندت، لبخند زندگی را به یاد من می‌آورد..

جنگ تو را بانگ درداد و تو نیز به انگیزه‌ی میهن‌پرستی و ادای تکلیف، پاسخش گفتی. این چگونه تکلیفی است که میان دلدادگان، جدایی می‌افکند. زنان را بیوه و کودکان را یتیم می‌کند؟ این چگونه تکلیفی است که بر روستایی تهدیست واجب است و توانگر نجیب‌زاده را بایسته نیست؟ اگر تکلیف از بین برنده‌ی صلح میان ملت‌ها و میهن‌پرستی برهم زننده‌ی آرامش انسان باشد، آن دو را بدورد! نه نه عزیزم، به گفته‌ی من توجه مکن و شجاع و وطن‌پرست بمان.

در ژرفای وجودم ترانه‌ای است که خوش ندارد جامه‌ی واژگان را دربرکند. ترانه‌ای که در دانه‌های دلم جای گرفته و نمی‌خواهد با مرکب، بر کاغذ جاری شود. ترانه‌ای که چون پوششی شفاف، احساسم را در خود جای داده و نمی‌خواهد بر زبان جاری شود.

در ضمیر هر انسان، اشک‌هایی به ودیعت نهاده شده که ناگزیر باید آن را روزی بازپس دهد.

هنگام سکوت، با سرانگشتان لطیفم بر شیشه‌ی پنجره می‌کوبم و از دل آن ضربه‌ها، نغمه‌ای برمی‌آید که تنها جان‌های حساس، معنای آن را درک می‌کند.

کسی که به نیروی اراده‌ی خویش و بر اثر ضعف اراده‌ی آدم، او را از بهشت بیرون راند، با مهربانی خویش و فرمانبرداری من، مرا به بهشت بازگرداند..

هر که اندوه را نبیند، شادمانی را نخواهد دید.

هان! ای کسانی که در تاریکی زیاده‌گویی‌ها گم گشته‌اید و در ژرفای پندارها غرقه شده‌اید! دریابید که در دل زیبایی، حقیقتی شک‌برانداز و تردیدسوز نهفته و نوری چاره‌ساز و جهان‌افروز پنهان شده است. در بیداری بهار و دمیدن سپیده‌دم، درنگ کنید که زیبایی، بهره‌ی درنگ‌کنندگان است. به نغمه‌ی پرندگان، خش خش برگ‌ها و شرشر جویبار گوش سپارید که زیبایی، نصیب شنوندگان است. آسودگی کودک، تحمل جوان، نیروی میانسال و فرزانگی پیر را نیک بنگرید که زیبایی از آنِ بینندگان است.

و در ره عشق، تردید گناهی است بس بزرگ.

یقین کردم که زندگی، بهشت است و دل آدمی، دروازه‌ی آن.

روح نیز که از روح کل جدا می‌افتد و به عالم ماده می‌آید، به‌سانِ ابری است که بر فراز کوه‌های اندوه و دشت‌های شادی به حرکت در‌می‌آید، و آن گاه که به نسیم مرگ می‌رسد، به جایگاه نخستین باز می‌گردد؛ به دریای محبت و زیبایی، به سوی خداوند...

من می‌گریم تا تپه‌ها لبخند بزنند. فرو می‌آیم تا گل‌ها فرا روند. ابر و دشت، دلداده‌ی یکدیگرند و من، پیام‌آوری هستم که فرومی‌ریزم تا تشنگی این و ناخوشی آن را برطرف کنم. صدای رعد و نور شمشیر برق، آمدن مرا مژده می‌دهند و رنگین‌کمان، پایان سفرم را اعلام می‌کند.

خورشیدِ برآمده از پسِ تاریکی را بنگر!

اما چنانکه خدا خواسته است که جان‌ها در بند پیکره‌ها باشند، عشق نیز مرا به بند واژگان کشیده است...