بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

تو در کوچه‌ها انسان خواهی‌شد نه در لابه‌لای کتاب‌ها. تو در کوه‌ها، در جاده‌ها، و در کنارِ ستمدیدگانِ واقعی، رسم زندگی را یاد خواهی‌گرفت نه با غوطه‌خوردن در آثاری که در اتاق‌های دربسته نوشته‌شده و نویسندگانش هرگز نسیم را ندانسته‌اند

شیرینیِ زندگی از آنجا سرچشمه می‌گیرد که تو، بر مشکلات، غلبه‌کنی. بدونِ این غلبه، زندگی‌مان خالیِ خالی‌ست.

اگر عشق را از جریانِ عادی زندگی جداکنیم __ از نانِ برشتهٔ داغ، چای بهارهٔ خوشْ‌عطر، قوطی کبریت، دستگیره‌های گُلدار، و ماهی تازه__ عشق، همان تخیّلاتِ باطلِ گذرا خواهدبود

وَ نباید بگذاریم که عشق، همچون کبوتری سپید، بُلندپرواز، نقطه‌یی در آسمان باشد

گفتم که عشقِ حقیقی و نانِ صبح، هرگز از هم تفکیک‌پذیر نبوده‌اند__ مگر آنکه شِبه‌عشقی سودایی و کاملاً ریاکارانه در کار باشد.

بسیاری از نخستین‌ها، تَوَهُّم است؛ نخستین روز، نخستین ساعت، نخستین نگاه، نخستین کلماتِ عاشقانه...

در بی‌زمانیِ عشق، حرکتْ جوهر است و تجزیه‌ناپذیر از نَفْسِ عشق.

پویشِ عشق، در خودِ عشق است نه در گُلِ عطرآگینی که به سینهٔ عشق می‌زنی، یا گردنبندِ مرواریدی که به گردنش می‌اندازی.

برای عاشق، زمان وجود ندارد تا حضورش باعث‌شود که دیر یا مختصری دیر به قرارگاه برسد.

در کهکشان‌های بی‌نهایتِ عشق، «فروریزش»، یعنی کوچک‌شدن و کوچک‌شدن یعنی فروریزش.

عشق، یعنی پویشِ نابِ دائمی

کودک، عاشقِ مادر نیست، محتاجِ مادر است.

این را باید می‌دانستند که رسیدن، پلّهٔ اوّلِ مناره‌یی‌ست که بر اوجِ آن، اذانِ عاشقانه می‌گویند. برنامه‌یی برای بعد از وصل. برنامه‌یی برای تداوم بخشیدن به وصل. از وصلِ ممکن و آسانِ تن به وصلِ دشوار و خطیرِ روح. برنامه‌یی برای سدبندی قاهرانه در برابرِ خاطره‌شدن. برنامه‌یی برای اَبَد. برای آن‌سوی مرگ. برای بقای مطلق. برای بی‌زمانی عشق...

__ حرف‌هایمان یکی‌ست، شرایط‌مان یکی نیست. روزی هست که تو را دلجویی‌های من نجات می‌دهد، روزی هست که مرا دلجویی‌های تو خلاص می‌کند. گاهی من نیازمندِ هدایتم، گاهی تو.

آنها به آنچه بودند، اعتراضی نداشتند، امّا به آنچه می‌توانستند باشند می‌اندیشیدند.

__ استعمارِ پنهان، بدترین نوعِ استعمار است.

__ خُب چرا پاک نمی‌کنیم؟ __ می‌کنیم. نمی‌شود. نوعِ پاک‌کردن‌مان فرق‌کرده. کاهلانه. بدون قید. بدون اعتقاد به جَلا. ضرورتِ جَلا. چیزی در حالِ فرورفتن بود. غروب. غرق‌شدن. عشق، نجات‌دادنِ غریقی‌ست که دیگر هیچ‌کس به نجاتش امیدی ندارد. عشق، رَجعت به آغازِ آغاز است؛ به شروع؛ به همان لبخند، همان نگاه، همان طعم؛ امّا نه خاطرهٔ آنها، خودِ آنها.

عشق، آرام‌آرام در رَوَندِ تبدیل بود؛ تبدیل‌شدن به محبّت، صمیمیت، مهربانی، همدردی. عشق در رَوَندِ تبدیل‌شدن به چیزی بود سرد، جامد، کوتاه، محدود، کهنه. عشق در جریانِ تبدیل بود، و هر تبدیلی عشق را باطل می‌کند.

من تسلیمِ این گِردبادِ کوبندهٔ ضدّ زندگی که اسمش را «زندگی روزمرِّه» گذاشته‌اند نمی‌شوم. «زندگی روزمرِّه»، همهٔ زندگی‌ست. ما اگر تمامی لحظه‌های زندگی‌مان را زندگی‌کنیم، دیگر چندان جایی برای خاطره‌های عاشقانهٔ احساسیِ رقّت‌انگیز باقی نمی‌ماند.

یک‌بار، یک‌بار، و فقط یک‌بار می‌توان عاشق شد: عاشقِ زن، عاشقِ مرد، عاشقِ اندیشه، عاشقِ وطن، عاشقِ خدا، عاشقِ عشق... یک‌بار، فقط یک‌بار.