بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

هیچ قلّه‌یی آخرین قُلّه نیست. رسیدن، غم‌انگیز است. «راه، بهتر از منزلگاه است.» برویم بی‌آنکه به رسیدن بیندیشیم؛

عاشق، تکدّی نمی‌کند. عاشق، حقارتِ روح را تَقَبّل نمی‌کند. عاشق، تَن به اعتیاد نمی‌دهد. عاشق، سرشار است از سلامتِ روح، و ایمان. عاشق، زمزمه می‌کند، فریاد نمی‌کشد.

فقط تَن‌پرورانِ بهانه‌جو هستند که از نبودِ کار می‌نالند.

کلمهٔ «پدربزرگ» را دوست‌دارم، و این را که بچّه‌ها، فریادزنان، مرا «پدربزرگ» بنامند و از من اسباب‌بازی‌های گوناگون بخواهند؛ امّا «مادربزرگ» برای تو بسیار زود است. من هنوز از اینکه برخی مردانِ بدنگاه، تو را آنگونه نگاه می‌کنند در عذابِ الیمم.

نمی‌شود، می‌دانم نمی‌شود که بهار از تو سبزتر باشد...

با خاطره زیستن، بُریدن از حال است نه غنی‌کردنِ حال

عشق، نمی‌دانم چیست. بی‌تجربه‌ام. تازه‌کارم. نمی‌دانم اینطور خواستن، اسمش عشق است یا چیز دیگر. فقط، سخت می‌خواهمش. __ سختْ‌خواستن، می‌تواند عشق باشد. __ گفته‌اند: «به شرط آنکه سخت بماند، و نَرم».

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است. عشقِ به وطن، ضرورت است، نه حادثه. عشقِ به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

سِن، مشکلِ عشق نیست. زمان نمی‌تواند بلورِ اصل را کِدِر کند__ مگر آنکه تو پیوسته برق‌انداختنِ آن را از یاد بُرده‌باشی.

گریستنْ در خلوت. این است آنچه که تو را از پَر هم سبک‌تر می‌کند. گریه، حجامتِ روح است.

عشق، طالبِ حضور است و پرواز، نه امنیت و قاب.

چرا باید تَن به خفتن سپرد؟ چرا باید که چشم‌ها، راه حضورِ ستارگان، را بست؟

نگذاریم شُعله بمیرد. فریبِ حرارت را نخوریم. اصل، رقصِ شعله‌هاست نه گُل‌های سرخی زیر قبای خاکستر

هیچ‌وقت همه‌چیز درست نمی‌شود؛ چون تَوَقّعاتِ ما بیشتر می‌شود، و تغییر می‌کند. هیچ قلّه‌یی آخرین قُلّه نیست. رسیدن، غم‌انگیز است. «راه، بهتر از منزلگاه است.» برویم بی‌آنکه به رسیدن بیندیشیم؛ امّا، واقعاً، برویم.

عشق، محصولِ ترس از تنهاماندن نیست.

عشق، بهایی دارد که باید پرداخت. هرجا بشود رایگان خورد و به رایگان‌خوری تفاخر کرد، در میدان عاشقی، این کار ممکن نیست.

شنبه‌ها، اصولاً، خوب نیست که از هم دلگیر شویم. دلگیری شنبه، سایه‌اش را روی تمامِ هفته می‌اندازد. __ یکشنبه‌ها هم البتّه باید سعی‌کنیم که هیچ اوقات‌تلخی پیش‌نیاید. __ دوشنبه‌ها و سه‌شنبه‌ها هم. __ تمامِ روزهای هفته، ماه، سال...

__ این ناصرخسروِ تو چکاره است؟ __ شاعر است آقا! __ کجایی‌ست؟ __ از اهالی قُبادیانِ بلخ است آقا! __ از آذری‌ها کدام‌شان را می‌خواهی؟ __ عسل را. __ عجب ناکسی هستی تو! منظورم از شاعرانِ بزرگِ آذربایجان است. __ باز هم، آقا! فرقی نمی‌کند. شاعر که نباید قطعاً شعری گفته‌باشد. شعرآفریدن، بسیار کم از آن است که شعر را زندگی‌کنیم. یک پردهٔ نقّاشیِ بسیار زیبا، سوای آن است که زندگی را به یک پردهٔ نقّاشیِ زیبا تبدیل‌کنیم.

«مرگ، مسأله‌یی نیست اگر به‌درستی زندگی کرده‌باشی.»

بچّه‌ها وقتی بزرگ شوند، ما را به‌خاطر یک نگاهِ عاشقانه هم سرزنش‌ها خواهندکرد.